Jednym z najpopularniejszych przedstawicieli rodziny karpiowatych występujących na rosyjskich szerokościach geograficznych jest ryba chechon. Jest mały. Jest to jedyny gatunek z rodzaju Pelecus, który żyje we wszystkich dużych zbiornikach wodnych w naszym kraju. Patrząc na to, jak wygląda rybny sabrefish, nie sposób odgadnąć jego "połączenia" z karpiami. Stała się popularna dzięki jej aktywnemu zgryzowi i wszystkożernemu. W przeciwieństwie do swoich bliskich ma wydłużone ciało. Duża popularność tej ryby przyczyniła się do prostoty jej łowienia i, oczywiście, wysokiego smaku. Informacje ogólne Ten przedstawiciel karpia ludu ma kilka imion: czeski, szabla rybacka lub szabla, ściana boczna, gadatliwy. Sznury rybne mają średnią zawartość tłuszczu. Zawiera wiele korzystnych białek. Zawartość tłuszczu w tych rybach zależy przede wszystkim od ich rodzaju. Na przykład, Wołowina Wołga ma bardziej dietetyczne mięso, podczas gdy odmiana Don jest większa i bardziej nasycona. Opis Sznurek rybny, którego zdjęcie pokazuje, że ma długie ciało, spłaszczone po bokach, jest półprofilem szkolnym. Jego grzbiet, który ma zielonkawy kolor, kończy się szarymi płetwami, podczas gdy brzuch jest lekki. Głównym pokarmem tego przedstawiciela rodziny karpiowatych są robaki lub owady, czasem kawior lub narybek małych podwodnych mieszkańców. Poza gatunkami morskimi, są również słodkowodne ryby morskie zamieszkujące czyste północne akweny Rosji - w jeziorach, szybkich rzekach i zbiornikach. Osoba, która osiągnęła dojrzałość, ma około sześćdziesięciu centymetrów długości i zwykle waży od czterech do sześciu gramów. Jednak w niektórych zbiornikach z właściwym wyborem sprzętu można złapać schwytane okazy polutorakilogramovye. W trzecim lub piątym roku życia, osiągając pełną dojrzałość, szable ryb zaczynają się odradzać. Ten okres przypada na maj lub czerwiec, w zależności od szerokości geograficznej. Głównym warunkiem tarła jest temperatura wody wynosząca dwadzieścia lub dwadzieścia trzy stopnie. Jajka ze szparagów nie mają lepkiej struktury i dlatego swobodnie pływają. Smażenie karmi głównie zooplanktonem, czasami owadami lądowymi lub ich larwami. Gdzie mieszka Sznury rybne znajdują się w basenach Morza Czarnego i Kaspijskiego, Morza Bałtyckiego i Azowskiego. Gatunki słodkowodne preferują jeziora lub zbiorniki wystarczająco duże i nie zarośnięte glonami, a także duże rzeki, takie jak Ładoga, środkowa i dolna część Wołgi. W dzień utrzymuje się blisko powierzchni lub w połowie wody, aw nocy opada na znaczną głębokość. Wraz z nadejściem zimnej ryby sabrefish znaleźć głównie w dołach i basenach. Wiosną i jesienią ruch masowy tego przedstawiciela rodziny karpi zaczyna się na rzekach. Funkcje specjalne Jednak aby złapać upragnione trofeum, wędkarz nie jest w stanie wiedzieć, co ryba chechon zjada, gdzie się znajduje. Właściwy wybór miejsca do wędkowania zależy w dużej mierze od pory roku i pory dnia. Najlepszy kąsek z tej żarłocznej zdobyczy pojawia się na wiosnę - tuż przed tarłem. Jest to początek miesiąca maja, kiedy po długiej zimowej stagnacji wygłodniałe dzioby wypływają z głębin zbiornika na jego powierzchnię. W tym czasie złapie się ryby w dużych ilościach. Trzymając się z dala od lądu na wolnym od błota i wodorostów miejscach, ten łupieżnik drapieżny praktycznie nie zaczyna się bać. A jeśli znajdziesz miejsce, w którym ona mieszka, to ugryzienie będzie długie, aż ostatnia ryba z paczki będzie na haku. Po odrodzeniu aktywność Chehony znacznie słabnie, chociaż się nie zatrzymuje. Nadal jednak łapie się przez całe lato, ale już ze średnią intensywnością. Jednocześnie ryba ta charakteryzuje się tym, że nie zmienia ona nie tylko stałego siedliska, ale także jego przyzwyczajeń. Co oni gryzą Chehon prawie wszystkożerny. Możesz go łowić na wszystko: od robaka z pałeczką do żywej przynęty lub małego przynęta silikonowa i skręcać z obracaniem. Często ta ryba rzuca nawet na gołym haczyku, na którym jest zawiązany czerwony sznur. Najpopularniejszymi przynętami dla sabrejka są czerwony robak, gnój robak, różne owady - muchy, konik polny, ważka, nawet pszczoła. Często jest doskonale złapany przez larwy owadów lub młode. Tackle Na wiosnę, gdy sabrefish jedzą wszystko, wędkarze często używają gumy, aby ją złapać. Będąc uniwersalnym narzędziem, taki donk jest powszechnie stosowany do połowu karaśa lub płoci, białego leszcza lub okonia, a także innych słodkowodnych mieszkańców zbiorników wodnych. W istocie, gumowa taśma jest zwykłym dolnym wędką z dodatkiem gumowego amortyzatora do zatrzasku. Ta ostatnia ułatwia łowienie ofiarom i zastępuje przynętę, nie wyciągając głównego sprzętu z wody. Dlatego jego cechą wyróżniającą jest przede wszystkim prostota i łatwość użycia. Nawet początkujący rybak, który nie ma pojęcia o podstawach zahaczania lub łowienia ryb może nawet złapać gumę chekho. Jak gotować Ryby chehon uważane za bardzo delikatne w smaku. Przed gotowaniem należy dokładnie wyczyścić wnętrzności i łuski, należy usunąć skrzela. I dopiero po całkowitym przetworzeniu może zacząć się smażyć lub gotować na wolnym ogniu. Na przykład w Chinach bardzo popularny gotowanie ryb chehon na Nowy Rok. W wielu krajach jest suszone. Posiadający doskonały smak, chehon jest dobrą przekąską. Mięso to suszona ryba ma przyjemny smak i aromat. Jest dobrze dostosowany do lekkiego napoju alkoholowego, a także produktu, który jest częścią menu wędrówek. Przepisy Przed soleniem ryby należy wypatroszyć bez usuwania łusek. Należy go włożyć do roztworu z solą i docisnąć małym ciężarem. Marynaty z pijawkami umieszcza się w chłodnym miejscu na dziesięć lub dwadzieścia godzin. To zależy od wielkości złapanej instancji. W Chinach zwyczajowo gotować w Sylwestra kilka dań z tej ryby. Najpopularniejszy przepis na czeski pieczony. Ryby chehon, zdjęcia potraw, z których wyglądają bardzo apetycznie, ubrane w sól, wino ryżowe i ziele angielskie. Po kilku godzinach marynowania duszony jest w sosie musztardowym i podawany na stole z dodatkiem przystawek solonych warzyw. Chehon można ugotować w głębokim tłuszczu, uprażając na złoty krucho, a także gotować na wolnym ogniu z imbirem i czosnkiem. Bardzo smaczny sznycel z tej ryby. Przepis zawiera kilogram chehonu, trzy łyżki posiekanego kopru, pora, a także jajka, mleko, mąkę, sól i pieprz do panierowania. Wypłukane i wypatroszone ryby muszą zostać usunięte z kręgosłupa, kości przybocznych, głowy i ogona. Z tyłu połówki filetu muszą pozostać połączone. Po spłukaniu kęsa pod bieżącą wodą, należy go dokładnie wysuszyć. Następnie wlej mąkę solą na kuchennym stole i połóż obie połówki filetu skórkami. Od wewnątrz powinny być posypane drobną solą, niewielką ilością czerwonego pieprzu i pokrojonego kopru i cebuli. Niektóre substytuty zieleni na przecier pomidorowy i tarty ser. Po przykrywaniu połowy polędwicy drugą, tak aby skóra była na zewnątrz, ryba jest posypana mąką i smażona na patelni po obu stronach w dużej ilości oleju roślinnego, aż do zrumienienia. Jeśli tłuszcz nie jest wystarczająco gorący, sznycel może rozpaść się. Przeciwwskazania Sznurek rybny nie jest zalecany dla osób z nietolerancją indywidualną lub podatnych na reakcję alergiczną na białko ryb. Ci, którzy cierpią na ciężkie choroby przewodu pokarmowego, lepiej używać go w formie gulaszu.

Ryby żyworodne. Rybki jajożyworodne to popularny rodzaj ryb akwariowych pochodzących z krajów tropikalnych. Rybki te są towarzyskie, spokojne i aktywne. Nadają się dla początkujących akwarystów. Ryby żyworodne nie składają jaj w jamach, lecz przechowują jaja wewnątrz ciała i żywią je przez organ przypominający łożysko.

Ospa rybia to choroba, która często zdarza się w zaniedbanych zbiornikach, zwłaszcza u początkujących akwarystów nabywających rybki z niepewnych źródeł. Powoduje ją pasożyt – kulorzęsek. Jego nazwa pochodzi od kształtu, który przyjmuje on w akwarium, gdzie czasem można go zobaczyć nawet bez powiększenia. Ospa u ryb akwariowych ma zwykle przebieg gwałtowny i jest śmiertelna, jeśli nie zauważona w porę. Sprawdź, jak ją rozpoznać, zdiagnozować i leczyć, aby ryby przeżyły. Ospa w akwarium bierze się zazwyczaj z zaniedbań samego akwarysty. Z tego powodu uważa się ją za chorobę pojawiającą się głównie u początkujących hobbystów. Częściej zapadają na nią ryby wrażliwe. Dlaczego ospa u molinezji jest diagnozowana szczególnie często? Prawdopodobnie wpływ na to ma jednolita barwa rybki, która ułatwia spostrzeżenie zmian. Dodatkowo, gatunek ten jest mało odporny na niskie temperatury panujące w zbiorniku. Do najczęściej wymienianych powodów, dla których ospa rybia pojawia się w akwarium, zalicza się: wprowadzenie do zbiornika chorych ryb z niepewnego źródła;podmiana z użyciem wody zawierającej w sobie pasożyta;zakażenie wtórne na skutek używania przyborów, które wcześniej były stosowane do opieki nad rybami z ospą;żywy pokarm, który nie był odkażony lub przemrożony;rośliny kupione z niepewnego źródła, nieprawidłowo oczyszczone;dekoracje, które wcześniej były już używane w zbiorniku z przypadkami ospy rybiej. Jak wygląda ospa u ryb akwariowych? Każdy akwarysta powinien znać objawy ospy rybiej. Wcześnie wykryte, dają szansę na uratowanie ryb przed śmiercią. Jak wygląda ospa u ryb akwariowych? Co powinno cię zaniepokoić? Oto objawy, na które powinieneś zwrócić uwagę: ocieranie ryb o przedmioty w zbiorniku;nadmierna, nietypowa ruchliwość, niepokój u ryb;duszność spowodowana uszkodzeniem skrzeli – ryby leżą na dnie lub przeciwnie, pływają tuż pod powierzchnią wody;mętne oczy;przekrwione skrzela;płetwy pokryte śluzem;białe punkciki na całym ciele ryb. Warto wiedzieć, że choć ospa rybia została określona tym mianem właśnie z uwagi na obecność zmian na ciele, to objaw ten świadczy o zaawansowanym stadium choroby. Oznacza to, że wówczas odratowanie ryb jest praktycznie niemożliwe. Już pierwsze objawy powinny skłonić cię do oddzielenia chorych osobników od reszty obsady. Ospa rybia – jak leczyć? Leczenie ospy rybiej najlepiej przeprowadzać z użyciem gotowych preparatów. Dostępne są zarówno gotowe środki na tę chorobę, jak i konkretne współczynniki dodawane do akwarium. Należą do nich zieleń malachitowa i błękit metylowy. Jeśli nie wiesz, jak leczyć ospę rybią, zwróć się o pomoc do lekarza weterynarii. Najlepiej znajdź specjalistę, który zajmuje się akwarystyką. Innym sposobem jest skontaktowanie się z doświadczonym hodowcą. Każdy ma swoje sposoby na zwalczanie choroby. Pomoże też ustawić zasady odkażania sprzętu i przenoszenia ryb. Rybia ospa – domowe sposoby leczenia Gdy w akwarium pojawia się rybia ospa, domowe sposoby leczenia mogą pomóc w jej zwalczaniu. Nie są zwykle jednak wystarczające, aby uratować ryby. Ospa rybia wymaga zwiększenia temperatury wody w zbiorniku do poziomu powyżej 27°C. Stosowaną przez akwarystów metodą jest stopniowe zwiększenie zasolenia. Musi to być jednak wykonane z rozsądkiem, inaczej można otruć zwierzęta. Ospa rybia atakuje bowiem przede wszystkim gatunki słodkowodne. Czy ospa rybia jest groźna dla ludzi? Wielu początkujących akwarystów zastanawia się, czy ospa rybia jest groźna dla ludzi. Choć pasożyt ten może być przeniesiony na ludzi, sama choroba nie ma wpływu na człowieka. Oznacza to, że człowiek jest przede wszystkim nosicielem. Możesz więc, przez kontakt z chorymi rybami, a nawet zakażoną wodą, przenieść ospę u rybek do drugiego zbiornika. Dlatego tak ważne jest zachowanie higieny oraz regularne czyszczenie wszystkich sprzętów znajdujących się w akwarium, w którym trzymasz ryby na kwarantannie. Ospa u rybek – jak jej zapobiegać? Ospa u ryb pojawia się zazwyczaj wskutek konkretnych zaniedbań. Z tego powodu dużo łatwiej niż ją leczyć jest jej po prostu zapobiegać. Ospa rybia jest chorobą często pojawiającą się w zaniedbanych zbiornikach. Co zrobić, by nie dopuścić do jej rozwoju? Oto kilka wskazówek: stosuj kwarantannę dla żywych organizmów wprowadzanych do zbiornika;odkażaj i przemrażaj pokarm żywy;kupuj zdrowe ryby z pewnych źródeł, od doświadczonych akwarystów;obserwuj ryby przez kilka dni w dodatkowym zbiorniku, aby wykluczyć objawy choroby;dbaj o utrzymanie stałej, odpowiednio wysokiej temperatury w akwarium;oddzielaj zwierzęta, u których podejrzewana jest rybia ospa, od pozostałej populacji. Wśród wielu chorób zdarzających się zwierzętom w akwariach ospa rybia jest jedną z groźniejszych. Z uwagi na wysoką zakaźność i gwałtowny przebieg często kończy się śmiercią większości obsady. Dotyczy to zwłaszcza przypadków, gdy jest za późno zauważona. Wiesz już, jak ją rozpoznać – zapamiętaj, jak zapobiegać ospie, aby nie zaatakowała twoich ryb.

^{Typowy sposób serwowania sushi. (寿司, 鮨, 鮓 [a] potrawa japońska złożona z gotowanego zaprawionego octem ryżowym () oraz różnych dodatków w postaci, przeważnie surowych: owoców morza, wodorostów nori, kawałków ryb, , grzybów, a także omletu japońskiego ( tamago-yaki ), , ziarna sezamowego goma [b].} Amur biały (Ctenopharyngodon idella) Karpiowate (Cyprinidae) Woda: stawy, rzeka, ujście, jezioro Pochodzi ze wschodniej Azji Żywi się roślinami wodnymiBudowa zewnętrzna Ciało silnie wyciągnięte, podobne do ciała klenia. Pysk tępy, zagłębiony pomiędzy otworami nosowymi. Otwór gębowy lekko dolny, pozbawiony wąsów. Partie brzuszne zaokrąglone. Łuski duże, 42-45 wzdłuż linii bocznej, poniżej linii bocznej 5 rzędów łusek, w odróżnieniu od klenia, który ma ich tylko 3-4. Płetwa grzbietowa z 10, a odbytowa z 11 promieniami. Pierwsze trzy promienie pojedyncze, nie dzielone. Zęby gardłowe, dwurzędowe, na brzegach skośnie ścięte, bocznie ścieśnione i piłkowato pofałdowane. Grzbiet ciemnozielony do czarnozielonego. Boki jaśniejsze, zielonkawe. Łuski ciemno obramowane (tworzą wzór siatki). Maksymalna długość 120 Spokojne, głębokie rzeki i jeziora Równiny Chińskiej (optymalna temperatura wody 22-26°C). Trudno jest dokładnie ustalić obszar pierwotnego występowania tego gatunku, gdyż już od X wieku byt on sztucznie hodowany w Chinach i wsiedlany do wielu wód. Do Polski ryba ta sprowadzona została po raz pierwszy w 1964 roku, do Republiki Federalnej Niemiec trafiła w roku 1965. Obecnie jest szeroko rozpowszechniona w całej życia Amur biały znosi wprawdzie niskie temperatury wody, jest jednak typowo ciepłolubnym gatunkiem. W Chinach, w rzece Jangcy, dojrzałość płciową uzyskuje już w 4 i 5 roku życia (w wodach chłodniejszych dopiero w 6-8 roku). Ikra składana jest w silnym prądzie wody ponad żwirowym podłożem, Okres inkubacji pelagicznie spływających z prądem rzeki jaj wynosi 32-40 godzin (przy temperaturze wody 27-29°C).Odżywianie Młode ryby odżywiają się początkowo drobnymi organizmami zwierzęcymi. Kiedy osiągną długość 6-10 cm przechodzą na pokarm roślinny. Ich przewód pokarmowy wydłuża się, przekraczając 2-2,5-krotnie długość Amur w naszych wodach nie rozmnaża się. Ryba znajdująca się w wodach Polski pochodzi ze sztucznych wędkarska Amur biały uważany jest za dobrą rybę sportową i konsumpcyjną, wędkarze chętnie więc zarybiają nim łowiska specjalne. Można go łowić na kukurydzę, ziemniaki lub inne przynęty (Aspius aspius) Karpiowate (Cyprinidae) Woda: rzeka, ujście, jezioroDrapieżna ryba karpiowata Wysoko ceniony przez wędkarzy Mocno zbudowane ciało, duży otwór gębowyBudowa zewnętrzna Długie, wyciągnięte, bocznie nieco spłaszczone ciało. Głowa spiczasta, oczy małe. Szeroki, końcowo położony otwór gębowy. Nieco wysunięta szczęka dolna ma na końcu garbikowate zgrubienie, chowające się we wgłębieniu szczęki górnej. Łuski małe, 64-76 wzdłuż linii bocznej. W płetwie grzbietowej 10-11 promieni, w odbytowej 15-18. Krawędź płetwy odbytowej sierpowato wcięta. Zęby gardłowe dwurzędowe, Ubarwienie grzbietu oliwkowozielone z niebieskawym połyskiem. Boki jaśniejsze, żółto lśniące. Strona brzuszna srebrzyście biała. Płetwy piersiowe, brzuszne oraz odbytowa są czerwonawe. Długość 50-75 cm, maksymalnie 120 cm (ciężar 12 kg).Występowanie W wodach płynących, w większych jeziorach i zatokach od Europy Środkowej po Ural i Morze Kaspijskie. Występuje również w południowej Skandynawii. Podgatunek Aspius aspius taeniatus jest rybą wędrowną, żyjącą w południowych rejonach Morza Kaspijskiego. Blisko spokrewnionym gatunkiem jest Aspius vorax występujący na terenie Syrii w górnym dorzeczu życia Młode ryby żyją w małych stadkach, w pobliżu brzegów. Rosnąc stają się coraz bardziej samotnikami, trzymającymi się nurtu rzeki. Tarło od kwietnia do czerwca, U samców występuje wysypka tarłowa. Bolenie żyjące w jeziorach i przymorskich zalewach wstępują na tarło do wpadających doń rzek. Złożenie ikry poprzedzone jest gwałtowną gonitwą i zalotami samca i samicy. Jaja składane są na żwirowatych ławach w silnym prądzie wody. Samica o ciężarze 2-3 kg złożyć może 80 000-100 000 ziaren ikry, która przyczepia się do kamieni. Okres inkubacji wynosi 10-17 dni. Dojrzałość płciową uzyskują w 4-5 roku W okresie młodzieńczym – różne gatunki drobnych, zwierzęcych organizmów. W wieku starszym – ryby, żaby, ptaki wodne i małe ssaki (gryzonie).Ciekawostki Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy bolenia to rap, rapa, bielec, fat, fatynka, bolonek, wędkarska Boleń jest rybą wysoko cenioną przez wędkarzy. Łowiąc go na spinning stosuje się zarówno małe błystki obrotowe, jak i wahadłowe. Przy połowie bolenia metodą muchową używa się dużych suchych lub mokrych much ze skoczkami. Powinny być uzbrojone solidnymi hakami i imitować małe (Barbus barbus) Karpiowate (Cyprinidae) Woda: strumień, rzekaTypowa ryba przydenna Znaczny spadek liczebności W wodach płynących gatunek przewodni krainy brzanyBudowa zewnętrzna Ciało wyciągnięte, smukłe, słabo wygrzbiecone o prawie prostej linii brzucha. Pysk ryjkowaty, wydłużony. Otwór gębowy dolny z grubymi, mięsistymi wargami, na krawędzi wargi górnej znajdują się cztery wąsiki. Łuski średniej wielkości, 55-65 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa krótka z 11-12 promieniami. Pierwszy jest najdłuższy i pogrubiony, na tylnej krawędzi piłkowany. W krótkiej płetwie odbytowej znajduje się 8 promieni. Płetwa ogonowa rozwidlona. Zęby trójrzędowe, Ubarwienie grzbietu zazwyczaj brązowe do zielonoszarego. Boki jaśniejsze, złociście lśniące. Strona brzuszna biaława, często z czerwonawym połyskiem. Wszystkie płetwy szarozielone; piersiowe, brzuszne, odbytowa oraz dolny płat płetwy ogonowej czerwonawo podbarwione. U tego gatunku spotykana jest odmiana o pomarańczowożółtym zabarwieniu („złota brzana”. Długość 30-50 cm, maksymalnie 100 Dobrze natlenione, czyste wody płynące o piaszczystym lub żwirowym podłożu (w rzece – kraina brzany). Często trzyma się poniżej przegród, śluz młyńskich oraz w pobliżu filarów mostów. Występuje w południowo-zachodniej Anglii, we Francji, na północ od Alp, po zlewisko Morza Czarnego. Brak jej w Irlandii, Szkocji, Danii i Skandynawii. Tworzy trzy podgatunki: Barbus barbus gallicus (dorzecze Garonny – Francja), Barbus barbus macedonicus (Dalmacja, Yardar) i Barbus barbus thessalus (Tesalia).Tryb życia Stadna, przydenna ryba, przebywająca w ciągu dnia w strefie silnego prądu wody; aktywna również nocą. Tarło od maja do lipca. W tym okresie u samców pojawia się silna wysypka tarłowa, występująca w postaci białych, perełkowatych, rogowych guzków układających się rzędami na głowie i grzbiecie. Dojrzałe do tarła brzany wędrują dużymi stadami w górę rzeki. Tarliskami są żwirowe ławy leżące w płytkim nurcie. Liczba jaj 3000-9000, okres inkubacji 10-15 dni. Kleista, żółtawa ikra początkowo przyczepia się do kamieni. Po zapłodnieniu spłukiwana jest prądem wody pomiędzy kamienie, gdzie pozostaje do chwili wylęgania się larw. Przez pewien czas po wykluciu i zresorbowaniu zawartości woreczka żółtkowego przebywają one jeszcze na tarliskach. Dopiero później zaczynają stopniowo spływać z prądem wody w dół rzeki. Po raz pierwszy przystępują do tarła pomiędzy trzecim a czwartym rokiem życia. Zimują w głębokich jamach i zakolach pod nawisami Młode ryby zjadają drobne zwierzęta denne. Dorosłe odżywiają się fauną denną, larwami owadów, małymi rybkami, mięczakami, ikrą ryb oraz w niewielkim stopniu Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy brzany to… barwena, brama, barbuna, barwanka, barwin, silawa, parna dulska, brynka, brząska, śliz, siulawa, maren, marena, meryna, kowbel, Ikra brzany jest trująca. W okresie tarła trujące mogą być również mięśnie jamy brzusznej. Zjedzenie ich powoduje wymioty i wędkarska Brzana jest rybą wysoko cenioną przez wędkarzy, bierze jednak bardzo ostrożnie. Najlepiej łowić ją od lipca do listopada o zmierzchu i nocą. Dobrymi przynętami są rosówki, słonina lub ser, które trzeba podawać możliwie blisko (Vimba vimba) Karpiowate (Cyprinidae) Woda: rzeka, ujście, jezioroBudowa zewnętrzna Wyciągnięte, bocznie ścieśnione ciało (jego wysokość mieści się cztery razy w długości), o wydłużonym, w formie nosa, mięsistym pysku i dolnym podkowiastym otworze gębowym. Dolna warga nie jest zrogowaciała. Wzdłuż linii bocznej 53-61 łusek. W płetwie grzbietowej 11, w odbytowej 20-25 promieni. Zęby gardłowe jednorzędowe, 5-5. Grzbiet ciemny, szary do niebieskawego. Boki jaśniejsze, srebrzyste. Brzuch biały. W okresie tarła samce przybierają „szatę godową”. Ich głowa i górna część ciała stają się czarne, aksamitnie lśniące. Strona brzuszna jest koloru pomarańczowego do czerwonawego. Płetwy parzyste i odbytowa czarne. Pysk czarny do niebieskoczamego. Długość 20-35 cm, maksymalnie 50 Wolno płynące wody o piaszczystym lub mulistym podłożu oraz żyzne, nizinne jeziora. Forma podstawowa (Vimba vimba vimba) zamieszkuje zlewisko Morza Północnego i Bałtyku (niegdyś wstępująca do Wisły populacja była bardzo liczna). Tworzy cztery podgatunki: Vimba vimba bergi (dolny bieg Bohu), Vimba vimba carinata (Dunaj do Kubania), Vimba vimba persa (Morze Kaspijskie, dolny bieg Wołgi), Vimba vimba tenella (rzeki Krymu, Kubań, do zachodniej części Kraju Zakaukaskiego). Certa jeziorowa (Vimba elongata) występuje w jeziorach południowej Bawarii i górnej Austrii. Vimba melanops żyje w północnych dopływach Morza życia Stadna ryba, w ciepłych miesiącach zwykle przebywająca w płytkich przybrzeżnych partiach wody. Tarło – maj do czerwca. Ikra składana w płytkich miejscach, blisko brzegu. Przedstawiony opis życia dotyczy populacji osiadłych, nie opuszczających rzeki. Forma podstawowa Vimba vimba vimba jest rybą wędrówną. Żerowiska jej znajdują się w przybrzeżnych słonawych wodach morskich, skąd ryby podejmują wędrówkę rozrodczą do rzek. Tarliska znajdują się w płytkich odcinkach rzek o przejrzystej wodzie, kamienisto-żwirowym dnie i silnym prądzie wody. Dla populacji wiślanej tarliskami były karpackie dopływy Wisły (San, Wisłok, Wisłoka, Dunajec, Raba). By do nich dotrzeć, ryby wstępowały do Wisły już od sierpnia do października w roku poprzedzającym tarło (od połowy maja do pierwszych dni lipca). Młode ryby w pierwszych miesiącach życia przebywają w rejonie swych narodzin. Następnie rozpoczynają wędrówkę do morza, w ślad za powracającymi doń po tarle dorosłymi Małe zwierzęta Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy certy to… podluskwa, cyrka, cyrta, czarownica, czwyrka, czyrwka, kobyła, podluskwa, (Leuciscus idus) Karpiowate (Cyprinidae) Woda: rzeka, ujście, jezioroW Niemczech gatunek zagrożony Forma wyjściowa słynnej złotej orfy Wędruje na tarło w górę rzekiBudowa zewnętrzna Wyciągnięte, dość wygrzbiecone, bocznie ścieśnione ciało o małej głowie i wąskim, skierowanym nieco skośnie ku górze, otworze gębowym. Łuski, stosunkowo małe, 55-61 wzdłuż linii bocznej. W płetwie grzbietowej 11-12 promieni. Płetwa odbytowa ma ich 12-14, a jej zewnętrzna krawędź jest wklęsła. Zęby gardłowe dwurzędowe, Grzbiet szarozielony do szaroczarnego. Boki jaśniejsze o intensywnym srebrzystym połysku. Brzuch białawy. Oczy żółte. Płetwy grzbietowa i odbytowa niebieskawoszare; pozostałe płetwy czerwonawe. Długość 30-50 cm, max. 80 cm. Występowanie W dużych rzekach i jeziorach. Od dorzecza Renu, na północ od Alp aż po Ural. Nie występuje w Europie Południowej i na południe od dorzecza Dunaju. Tryb życia Ryba stadna, spędzająca większość czasu w pobliżu powierzchni wody. Jedynie zimą schodzi w jej głębsze partie. Tarło od kwietnia do czerwca. W tym okresie u samców występuje wysypka tarłowa. W celu złożenia ikry stada dojrzałych do rozrodu ryb ciągną w górę rzeki do odcinków o piaszczystym lub żwirowatym dnie. Kleista ikra o średnicy 1,5 mm (40000-115000 sztuk w zależności od wielkości samicy), przyczepia się do kamieni i wodnych roślin. Okres inkubacji trwa 10-20 dni. Po złożeniu ikry tarlaki spływają w dół rzeki. W ślad za nimi, w jej spokojne partie, już w pierwszym roku swego życia podążają młode ryby. Dojrzałość płciową uzyskują w wieku 3-4 lat. Odżywianie W okresie młodzieńczym pokarm ich stanowi plankton zwierzęcy i roślinny. Później zjadają robaki, skorupiaki, larwy owadów i małe mięczaki. Ciekawostki Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy jazia to… jaświca, jeżlica, kosłacz i orfa. Rada wędkarska Ponieważ jaź, zwłaszcza latem, chętnie przebywa tuż pod powierzchnią wody, czatując na spadające na nią owady, z powodzeniem można łowić go na muchówkę, stosując jako przynętę sztuczne muchy, pasikoniki lub chrząszcze. W chłodniejszej porze roku należy stosować metodę gruntową, używając jako przynęty kukurydzy, grochu, rosówek lub ciasta. Jelec (Leuciscus leuciscus) Karpiowate (Cyprinidae) Woda: strumień, rzeka, jezioroRyba stadna preferująca szybki nurt Jak na rybę karpiowatą niezwykle ruchliwy Samiec z wysypką godowąBudowa zewnętrzna Ciało w zależności od charakteru zamieszkiwanej wody mniej lub bardziej wydłużone, w przekroju nieomal okrągłe. Głowa mała. Otwór gębowy wąski, o lekko dolnym położeniu. Łuski duże, 47-53 wzdłuż linii bocznej. W płetwie grzbietowej 10-11 promieni, a w odbytowej 10-12. Krawędź płetwy odbytowej wklęsła. Dwurzędowe zęby gardłowe, Grzbiet ciemny, niebiesko lśniący. Boki żółtawe o srebrzystym połysku, brzuch białawy. Płetwy piersiowe, brzuszne oraz odbytowa w kolorze od żółtawego do pomarańczowego. Linia boczna jest często z obydwu stron ciemno oblamowana. Długość 15-20 cm, maksymalnie do 30 cm. Występowanie Przeważnie w szybko płynących ciekach wodnych o piaszczystym i żwirowatym podłożu. W Europie – na północ od Pirenejów i Alp. Nie występuje w Szkocji, zachodniej i północnej Norwegii, oraz na zachodnich i południowych Bałkanach. W południowej Francji występuje podgatunek Leuciscus leuciscus burdigalensis. Tryb życia Towarzyska, o żywym usposobieniu, powierzchniowa ryba, uchodząca wśród karpiowatych za jednego z najlepszych pływaków. Tarło w kwietniu i maju. W tym okresie na całym ciele samców pojawia się drobna wysypka tarłowa. Ikra o średnicy 2 mm przyczepia się do podwodnych roślin i kamieni. Dojrzałość płciową uzyskuje pod koniec trzeciego roku życia. Odżywianie Plankton, robaki, ślimaki, larwy owadów, wodne i lądowe owady, czasami również fragmenty roślin. Ciekawostki Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy jelca to… wielec, parzocha, gnojusz, jalec, jajczyk, jarąg a także jarążek. Karaś (Carassius carassius) Karpiowate (Cyprinidae) Woda: strumień, rzeka, ujście, jezioro, stawBardzo pospolity Niezwykle odporny i żywotny Chętnie trzymany w stawach Budowa zewnętrzna Ciało silnie wygrzbiecone, krępe, bocznie ścieśnione. Brak wąsów. Łuski duże, 31-55 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa wysoka z 17-25 promieniami. Jej górna krawędź jest wypukła. Pierwszy promień miękki, giętki, na tylnej krawędzi lekko piłkowany. W płetwie odbytowej 8-11 promieni. Płetwa ogonowa lekko wcięta. Zęby gardłowe jednorzędowe, 4-4. Na pierwszym łuku skrzelowym 23-33 wyrostki filtracyjne. Grzbiet brązowawy z zielonym połyskiem. Boki jaśniejsze, żółtawobrązowe. Strona brzuszna od żółtawej do brudnobiałej. Na trzonie ogona ciemna plama. Długość 20 do 35 cm. maksymalnie 50 cm. Występowanie Od Anglii po wschodnią Rosję, zazwyczaj w płytkich, zarośniętych roślinnością wodną małych zbiornikach i jeziorach. Z powodzeniem wsiedlony w wielu miejscach, np.: w Hiszpanii. Tryb życia Bardzo plastyczna ryba karpiowata, wytrzymująca silne zanieczyszczenia wody oraz wysokie deficyty tlenu. Okres zimowy spędza zagrzebana w mule, zapadając w swoistą śpiączkę zimową. Również zagrzebuje się w nim, gdy zamieszkiwany przez nią zbiornik wodny zaczyna wysychać. Tarło – w maju i czerwcu. Gotowe do rozrodu ryby gromadzą się w płytkich, obficie porośniętych podwodną roślinnością miejscach; Kleista ikra o średnicy 1-1,5 mm (150000-300000) przyczepia się do roślin. Okres inkubacji trwa 3-7 dni. Dojrzałość płciową ryby uzyskują przy długości 8-15 cm w 3-4 roku życia. Odżywianie Rośliny wodne i małe zwierzęta denne (zwłaszcza larwy ochotkowatych i jętek). Ciekawostki Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy karasia to… japończyk, japoniec, karaska i bąk. Uwagi -Karaś potrafi wytrzymać ekstremalnie niekorzystne warunki środowiskowe, jednak wówczas przybiera tzw. formę głodową, często spotykaną w ubogich, dystrogficznych, leśnych zbiornikach. Rada wędkarska Karasia łowi się z reguły na metodę gruntową podając przynętę w taki sposób, by znajdowała się tuż nad dnem. Karaś jest wszystkożerny, więc można z równym powodzeniem użyć np. białych i czerwonych robaków, kukurydzy, ziemniaków lub ciasta. Karaś srebrzysty (Carassius auratus gibelio) Karpiowate (Cyprinidae) Woda: strumień, rzeka, ujście, jezioro, stawPochodzi ze wschodniej Azji Bliski krewny złotej rybki W wodach europejskich często występują tylko samice Budowa zewnętrzna Ciało umiarkowanie wyciągnięte, bocznie ścieśnione. Brak wąsów. Łuski duże, 28-32 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa wysoka, z 17-25 promieniami, jej krawędź jest prosta lub lekko wypukła. W płetwie odbytowej 8-11 promieni, płetwa ogonowa wcięta. Zęby gardłowe jednorzędowe. 4-4. Na pierwszym łuku skrzelowym 35-48 wyrostków filtracyjnych. Grzbiet jasny, brązowawy. Boki i brzuch żółtawe, srebrzyście lśniące. Otrzewna jamy ciała czarna. Długość 15-35 cm, maksymalnie 45 cm. Występowanie Stojące i wolno płynące wody o miękkim podłożu, gęsto porośniętym roślinnością. We wschodniej Azji od basenu Amuru po Syberię. Obecnie sztucznie wprowadzony do wielu wód europejskich. Tryb życia Karaś srebrzysty często występuje razem z karasiem (Carassius carassius), gdyż nie tylko jest do niego podobny z wyglądu i ma takie same wymagania pokarmowe, lecz również – tak jak on jest odporny na niekorzystne warunki środowiska. Rośnie szybciej od karasia, dlatego – zwłaszcza w Europie Wschodniej – hodowany jest jako ryba stawowa. Tarło – maj, do czerwca. Ikra (160000-380000) składana jest w płytkiej wodzie, wśród gęstej podwodnej roślinności. Okres inkubacji ikry trwa 5-7 dni. Dojrzałość płciową gatunek ten uzyskuje w 3-4 roku życia (przy długości 15-20 cm). Odżywianie Małe zwierzęta denne, zooplankton i rośliny wodne. Ciekawostki Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy karasia to… japończyk, japoniec, karaska i srebrzysty jest jednym z dwóch podgatunków karasia chińskiego (Carassius auratus). Drugi podgatunek to karaś złocisty. Jego udomowioną formą jest rozprzestrzeniona na całym świecie złota rybka, najpopularniejsza obecnie ryba stawowa. Istnieje wiele jej odmian barwnych przez złote i srebrne po białe, różniących się ponadto kształtem głowy i płetw. Do najpospolitszych odmian należy welon, kometa i teleskop, słynne są także lwia główka, jajoryb, tygrysek czy jaskółczy ogon. Rada wędkarska Karasia łowi się z reguły na metodę gruntową podając przynętę w taki sposób, by znajdowała się tuż nad dnem. Karaś jest wszystkożerny, więc można z równym powodzeniem użyć np. białych i czerwonych robaków, kukurydzy, ziemniaków lub ciasta. Karp (sazan) (Cyprinus carpio) Karpiowate (Cyprinidae) Woda: rzeka, jezioro, stawIstnieją rozliczne odmiany Może żyć 40 – 50 lat Forma dzika (sazan) jest zagrożona wymarciemBudowa zewnętrzna Dzika, podstawowa forma karpia (sazan) ma wyciągnięte, bocznie słabo ścieśnione ciało. Wysuwalny otwór gębowy ma położenie końcowe. Na górnej wardze występują cztery wąsiki (dwa dłuższe i dwa krótsze). Zęby gardłowe trójrzędowe. Łuski duże, 33-40 wzdłuż linii bocznej. U hodowlanych odmian ciało, w zależności od odmiany, bywa mniej lub bardziej wyciągnięte i wygr/biecone. Wyróżnia się karpie:Karp łuskowy (pełnołuski) przypomina pełnym ułuszczeniem forme dziką, różni się jednak od niej dość wyraźnie znacznie silniejszym wygrzebieceniem. Karp lustrzeń ma tylko nieliczne, bardzo duże łuski, nieregularnie rozmieszczone na całym ciele. Karp linowy ma rząd dość dużych łusek wzdłuż linii bocznej, niekiedy także wzdłuż grzbietu. Karp goły jest całkowicie bezłuski lub też ma jedynie bardzo nieliczne pojedyncze łuski. Jego skóra jest gruba. Płetwa grzbietowa z 20-26 rozwidlającymi się promieniami. W płetwie odbytowej jest ich 8-11, w brzusznej 9-11, piersiowej 16-17, w ogonowej zaś 19; wszystkie u góry wyraźnie się rozwidlają. Ubarwienie jest zmienne. Grzbiet zazwyczaj zielonobrązowy do zielonoczarniawego. Boki srebrzystobrązowawe, brzuch biały. Płetwy zielonoszare z brązowawym odcieniem, nierzadko czerwonawe. Długość 25-75 cm, maksymalnie 120 cm. Osiąga wiek 40 lat. Występowanie Pierwotnie tylko w zlewiskach mórz: Czarnego. Azowskiego i Kaspijskiego. Lubi ciepłe, stojące i wolno płynące wody o piaszczystym lub mulistym podłożu, obficie zarośnięte roślinnością. W rejonie swego pierwotnego występowania reprezentowany jest przez trzy podgatunki: Cyprinus carpio carpio (zlewiska Morza Czarnego, Azowskiego i Kaspijskiego), Cyprinus carpio haematopterus (basen Amuru, północne Chiny), Cyprinus carpio viridiolaceus (południowe Chiny, Wietnam). Jako podstawowa hodowlana ryba został już w XIII-XV wieku rozpowszechniony prawie w całej Europie. Tryb życia W ciągu dnia karp trzyma się zazwyczaj głębszych, zaciemnionych miejsc, przejawiając wzrastającą aktywność wraz z zapadającym zmierzchem. Tarło – maj do lipca, zależnie od kształtowania się w tym okresie temperatury wody. Na głowie i płetwach piersiowych samców słaba wysypka tarłowa. Ikra składana jest w płytkich, zacisznych, porośniętych roślinnością przybrzeżnych miejscach (również na zalanych wczesnoletnim przyborem łąkach), przy temperaturze wody od 18 do 20°C. Z powodu wysokiej temperatury tarła karpie żyjące w otwartych wodach naszej chłodniejszej szerokości geograficznej (również w Polsce), rzadko znajdują sposobność do odbycia naturalnego rozrodu. Składanie ikry odbywa się porcjami, z tygodniowym odstępem czasu. Zależnie od ciężaru ciała samicy składanych jest 200000-300000 jaj. Są one jasne, a po dostaniu się do wody pęcznieją, zwiększając prawie o połowę swą średnicę. Przyklejają się do wodnych roślin, podobnie jak i wykluwające się po 3-5 dniach larwy, które jeszcze następne 1-3 dni spędzają przyczepione do nich za pomocą znajdujących się na głowie przyczepnych organów. Po tym okresie spoczynku młode karpie muszą podpłynąć ku powierzchni wody aby napełnić powietrzem pęcherz pławny. Dopiero teraz są zdolne do samodzielnego pływania. Karpie hodowlane w stawach osiągają w trzecim roku życia ciężar 1-2 kg przy długości ciała 25-35 cm. Również dzikie karpie odznaczać się mogą tak szybkimi przyrostami, zazwyczaj jednak rosną zdecydowanie wolniej. Odżywianie Młode kapie zjadają rośliny i zwierzęcy plankton (wyrostki, skorupiaki). Przy długości około 18 mm zaczynają polować na zwierzęta denne. Osobniki dorosłe pobierają dodatkowo pokarm roślinny. Karpie rozpoczynają żerowanie dopiero przy temperaturze wody przekraczającej 8°C. jednak najlepiej przyswajają pokarm w temperaturze powyżej 20°C. Ciekawostki Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy karpia to… szaran, szaranek, spaczniak, sazan, opaczniak, karapuda, leszczyk, opaczniak oraz stopniak. Uwagi W gospodarce stawowej karp jest najważniejszą rybą hodowlaną, której roczne odłowy oceniane są w skali światowej na około 200000 ton. Rada wędkarska Łowienie karpi to wielka dziedzina wędkarskiej wiedzy, która mogłaby wypełnić całą książkę. Skuteczne przynęty to ziemniaki, kukurydza, białe i czerwone robaki oraz kulki proteinowe o różnych smakach i zapachach. Każdy wędkarz może zresztą spróbować skomponowania własnej przynęty. Zalecane jest regularne zanęcanie wybranego łowiska. Po złowieniu pierwszego karpia warto łowić dalej w tym samym miejscu, ryby te rzadko bowiem żerują samotnie. Kiełb (Gobio gobio) Karpiowate (Cyprinidae) Woda: strumień, rzeka, ujście, jezioro, staw Pospolita ryba przydenna Często tworzy duże stada W stawikach pełni „służbę porządkową”Budowa zewnętrzna Ciało wrzecionowate, w przekroju prawie okrągłe, o krótkim szerokim trzonie ogonowym. Głowa długa, oczy duże. Pysk tępy, otwór gębowy dolny. Na górnej szczęce dwa krótkie wąsiki, które odchylone do tyłu sięgają co najwyżej środka oka. Łuski duże, 40-42 wzdłuż linii bocznej. W płetwie grzbietowej 9-10 promieni. W płetwie odbytowej jest ich 8-9. Płetwa ogonowa (tak jak u wszystkich gatunków kiełbi) rozwidlona. Zęby gardłowe dwurzędowe, (2) Grzbiet brązowoczarniawy, brązowozielonkawy lub brązowoniebieskawy. Boki jaśniejsze z długim szeregiem ciemnych, fioletowo do niebieskawo połyskujących plam. Brzuch białawy, lśniący, na płetwach nieparzystych ciemne punkty. Długość 8-14 cm, maksymalnie 20 cm. Występowanie W szybko płynących wodach krain pstrąga, lipienia i brzany oraz w przybrzeżnej strefie czystych, zasobnych w tlen jezior o żwirowym lub piaszczystym dnie. Gatunek szeroko rozprzestrzeniony w Europie Zachodniej, Środkowej i Wschodniej aż do Uralu. Na Bałkanach i w basenie Morza Czarnego tworzy liczne podgatunki. W dorzeczu Dunaju i Dniestru występuje podgatunek Gobio gobio obtusirostris. Tryb życia Towarzyska, żywa przydenna ryba spędzająca ciepłe letnie miesiące na płyciznach. Na zimę schodzi do głębszych miejsc, gdzie zimuje. Tarło w maju i czerwcu. W tym okresie na głowie i przedniej części ciała pojawia się wysypka tarłowa. Kleista ikra o średnicy 1,5 mm (1000-3000) składana jest porcjami co kilka lub kilkanaście dni, na kamieniach lub roślinach, w miejscach z przepływem wody. Jakość substratu. na którym złożona została ikra, decyduje p powodzeniu jej inkubacji. Odpowiednie jest podłoże piaszczyste i żwirowe, gdyż jaja nie mogą ulec zamuleniu. Aby larwy przeżyły, woda musi mieć wysoką zawartość tlenu. Odżywianie Robaki, skorupiaki, larwy owadów, a także ikra ryb. Ciekawostki Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy kiełbia to… ćwiok, forela, kobel, koblik, kowbel, rudzik oraz zmarzlica. Kleń (Leuciscus cephalus) Karpiowate (Cyprinidae) Woda: strumień, rzeka, ujście, jezioroJedna z najpospolitszych ryb naszych wód płynących Z wiekiem staje się drapieżnikiem Ciemne obwódki łusek tworzą na ciele siatkowaty wzór Budowa zewnętrzna Ciało wrzecionowate, w przekroju prawie okrągłe, głowa szeroka, masywna. Szeroki otwór gębowy. Łuski duże i grube. 44-46 wzdłuż linii bocznej. W płetwie grzbietowej 11-12 promieni, w odbytowej jest ich 10-12. Zewnętrzna krawędź tej płetwy wypukła. Zęby gardłowe dwurzędowe, Grzbiet brązowoszary z zielonkawym połyskiem, boki srebrzyste, często złociście lśniące. Brzuch białawy. Płetwy brzuszne i odbytowa czerwone. Łuski są ciemno obramowane (rysunek sieci). Długość 30-40 cm, maksymalnie do 60 cm. Występowanie Szeroko rozprzestrzeniony w płynących wodach Europy (od Półwyspu Iberyjskiego do Uralu) i Azji Przedniej. Rzadziej występuje w jeziorach. Z rzek zlewiska Morza Śródziemnego (Hiszpania, południowa Francja, Włochy, Grecja) znanych jest 7 podgatunków tej ryby. Blisko spokrewnionymi gatunkami są: występujący w zlewisku Morza Kaspijskiego Leuciscus agdamicus, w Turcji Leuciscus berak i Leuciscus cephaloides, a w Syrii Leuciscus lepidus. Tryb życia Odporna, pospolicie występująca, stadna ryba. Starsze osobniki prowadzą samotny tryb życia. Tarło od kwietnia do czerwca. U samców pojawia się w tym okresie drobna wysypka tarłowa. Kleista ikra o średnicy 1,5 mm (około 45000 sztuk na kilogram ciężaru ciała samicy) przyczepia się do kamieni i wodnych roślin. Okres inkubacji trwa około jednego tygodnia. Samce uzyskują dojrzałość płciową najczęściej po trzecim, samice zaś po czwartym roku życia. Po złożeniu ikry klenie spływają z tarlisk do głębszych miejsc, gdzie występują partie spokojnej oraz szybko płynącej wody. W ciągu dnia klenie stoją w głębokich dołach, pod nawisami brzegowymi i zwieszającymi się nadbrzeżnymi gałęziami. Te płochliwe ryby, przebywają w strefie otwartej wody, reagują ucieczką w głębinę na każdy nawet najmniejszy ruch w polu ich widzenia; wkrótce jednak ponownie pojawiają się pod jej powierzchnią. Odżywianie W wieku młodzieńczym robaki, skorupiaki, mięczaki, larwy owadów i owady z powietrza. Duże osobniki zjadają głównie małe ryby, żaby, przechodzące wylinkę raki a także drobne ssaki. Ciekawostki Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy klenia to… biełucha, biały jelec, ześnioczek, paruch, paryj, jedlica, klan, klanek, kleniak, kliniak, klin, klonik, lalczyk, lalec, ześnioczek oraz żabiak, kliń. Koza (Cobitis taenia)Kozowate – piskorzowate (Cobitidae) Woda: strumień, rzekaMocno bocznie spłaszczone ciało Kolce pod oczami Podługowate plamy na ciele Uwagi: Gatunek prawnie chroniony – całkowity zakaz połowu. Budowa zewnętrzna Głowa wydłużona, bocznie silnie ścieśniona. Otwór gębowy wąski, dolny, z sześcioma krótkimi wąsikami na szczęce górnej (cztery z przodu, dwa w kącikach warg). Przedni otwór nosowy rurkowaty i krótki. Tuż pod okiem w fałdzie skórnym ukryty jest ruchomy, podwójny kolec, charakterystyczna cecha wszystkich gatunków kóz. Całe ciało pokryte małymi, cienkimi łuskami. Linia boczna wykształcona tylko w przedniej części ciała. Płetwa grzbietowa z 10-12, a odbytowa z 7-9 promieniami. U samców drugi promień płetw piersiowych jest pogrubiony. Zęby gardłowe jednorzędowe, 8(9,10)-(10,9)8. Grzbiet brudnożółty z ciemnymi, brązowymi plamami, kreskami i marmurkowymi wzorami. Boki koloru piaskowego z długim rzędem 10-20 ciemnobrązowych, jasno obramowanych plam, łączących się ze sobą czarną, cienką, długą linią. Nad nimi podobny rząd plam mniejszych. Brzuch białawy. Na górnej krawędzi nasady ogonowej czarna plama. Długość 8-10 cm. Występowanie Szeroko rozprzestrzeniona w całej Europie, w przejrzystych wodach płynących i brzegowej strefie jezior o piaszczystym lub mulistym podłożu. Tworzy 7 podgatunków żyjących na terenie Hiszpanii, północnych Włoch i Bałkanów. Liczebność pogłowia tego gatunku uległa w ostatnim okresie znacznemu zmniejszeniu. Tryb życia W ciągu dnia koza przebywa zagrzebana w piaszczystym podłożu, ożywiając się wraz z nastaniem zmierzchu. Tarło – kwiecień do czerwca. Kleista ikra składana jest w płytkiej wodzie na kamieniach lub roślinach. Odżywianie Małe, bytujące w podłożu zwierzęta bezkręgowe. Ciekawostki Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy kozy to… sykałka, sykawka, sykit, sikacz, piaskownica, junyk, kolinka, kowbeń, szczypawka, węgorka i kózka. Krąp (Blicca bjoerkna) Karpiowate (Cyprinidae) Woda: rzeka, ujście, jezioro, stawUderzająco duże oczy Bardzo podobny do leszcza Pospolita, plastyczna ekololgicznie rybaBudowa zewnętrzna Wysoko wygrzbiecone, bocznie silnie ścieśnione ciało o tępym pysku i częściowo dolnym otworze gębowym. Średnica oka większa lub równa długości pyska. Wzdłuż linii bocznej 44 do 50 łusek. W płetwie grzbietowej 11, w odbytowej 22-26 promieni. Płetwy piersiowe nie sięgają do nasady płetw brzusznych. Zęby gardłowe dwurzędowe, 1 (2,3). 5-5( l. Grzbiet zielonoszary do zielonoczarnego; boki jaśniejsze. Strona brzuszna biaława do czerwonawej, srebrzyście lśniąca. Płetwy ciemnoszare. Nasada płetw piersiowych i brzusznych czerwonawa. Długość ciała 20-30, maksymalnie 35 cm. Występowanie Silnie zarośnięte roślinnością nizinne jeziora oraz wolno płynące większe rzeki na północ od Pirenejów i Alp, od Francji do Uralu. Dopływy Morza Czarnego i Morza Azowskiego (Dunaj do Rionu), zlewisko Morza Kaspijskiego. Tryb życia Ryba stadna, przebywająca zazwyczaj w pobliżu dna, w silnie zarośniętych przybrzeżnych partiach wody. Często towarzyszy stadom leszcza (Abramis brama). Jedynie na zimowanie ciągnie do spokojnych, głębokich miejsc (np.: w starorzeczach). Tarło – maj do czerwca. U samców występuje w tym okresie bardzo drobna, słaba wysypka tarłowa. Ikra składana jest stadnie wśród przybrzeżnej, podwodnej roślinności. Jasnożółta ikra o średnicy 2 mm (11 000 do 82 000, u krąpia z Wołgi do 109 000) przyczepia się do roślin wodnych. Młode ryby rosną bardzo wolno, jednak w wieku 3-5 lat, przy długości 10-12 cm, osiągnąć mogą dojrzałość płciową. Odżywianie Małe zwierzęta denne oraz części roślin. Ciekawostki Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy krąpia to… podleszczak, podleszczyk, picuś, klapka i klepka. Karpiowate (Cyprinidae) Woda: rzeka, ujście, jezioro, stawPospolita, przydenna ryba stadna Samiec z silną wysypką godową W wodach płynących gatunek przewodni krainy leszczaBudowa zewnętrzna Silnie wygrzbiecone, bocznie równie silnie ścieśnione ciało o tępym pysku i prawie dolnie ustawionym otworze gębowym. Średnica oka mniejsza od długości pyska. Łuski duże. 50-57 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa z 12, a odbytowa z 26-31 promieniami. Płetwy piersiowe sięgają do nasady płetw brzusznych. Zęby gardłowe jednorzędowe, 5-5. Grzbiet w kolorze od ołowianego do czarniawego, zazwyczaj zielonawo połyskujący. Boki jaśniejsze, metalicznie lśniące. Brzuch białawy o perłowym połysku. U starszych osobników jest on zwykle złocisty. Płetwy nieparzyste ciemnoszare; parzyste jasnoszare. Długość 30-50 cm, maksymalnie 75 cm. Występowanie W dużych, żyznych jeziorach i wolno płynących rzekach (kraina leszcza) na północ od Pirenejów i Alp. Od Irlandii i Anglii (nie występuje w północnej Szkocji i Kornwalii), przez Europę Zachodnią i Środkową, w południowej Norwegii, Szwecji i Finlandii. aż do Uralu. Tworzy dwa podgatunki: Abramis brama danubii (basen Dunaju) i Abramis brama orientalis. Tryb życia Młode ryby żyją w małych stadkach, w przybrzeżnej strefie wody. Starsze w jej głębszych rejonach, skąd wraz z nastaniem ciemności ciągną w poszukiwaniu pokarmu na przybrzeżne płycizny (głęboko penetrują muł, pozostawiając charakterystyczne ślady żerowania). Tarło – od maja do czerwca. W tym okresie u samców występuje silna wysypka tarłowa. Stado tarłowe wyszukuje płytkie, silnie porośnięte roślinnością miejsce w strefie brzegowej. Żółtawa ikra o średnicy 1,5 mm przykleja się do wodnych roślin. Okres wylęgania trwa od 3 do 12 dni. Dojrzałość płciową uzyskuje w 3-4 roku życia. Odżywianie Małe zwierzęta denne. Ciekawostki Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy leszcza to… glapa, kleszcz oraz laskura. Rada wędkarska Mięso leszcza jest wprawdzie ościste, ale smaczne. Można łowić go z gruntu, używając jako przynęty białych i czerwonych robaków, ciasta, kukurydzy lub ziemniaków. Najlepiej bierze od lipca do września. Karpiowate (Cyprinidae) Woda: strumień, rzeka, ujście, jezioro, stawOdporna, żywotna ryba Aktywny o zmierzchu i nocą Przydenna ryba spokojnych, obficie zarośniętych wód Budowa zewnętrzna Zwarte, mocno zbudowane ciało o szerokim trzonie ogonowym. Oczy małe. Otwór gębowy mały, końcowy, w kącikach otworu gębowego jeden wąsik. Łuski drobne (95-100 wzdłuż linii bocznej), głęboko osadzone w grubej, śluzowatej skórze. W płetwie grzbietowej 12-13 promieni, odbytowa ma ich 9-11. Wszystkie płetwy zaokrąglone. U samców, poczynając od drugiego roku życia, przy długości 12 cm płetwy brzuszne wydłużają się, a ich drugi promień grubieje. Płetwa ogonowa lekko wklęsła. Zęby gardłowe jednorzędowe, 4(5)-5. Grzbiet jest najczęściej ciemnozielony lub ciemnobrązowy. Boki jaśniejsze mosiężnie połyskujące, strona brzuszna żółtawobiała. Długość 20-30 cm, maksymalnie 60 cm (ciężar do 7,7 kg). Występowanie Przeważnie w wolno płynących rzekach oraz płytkich, nagrzewających się jeziorach i stawach o mulistym dnie, gęsto porośniętym podwodną roślinnością. Rozprzestrzeniony szeroko w całej Europie aż po Syberię. W Alpach spotykany do wysokości 1600 m Nie występuje na Islandii, w północnej Szkocji i Skandynawii. Brak go w Dalmacji, południowej Grecji i na Krymie. Ta karpiowata ryba spotykana bywa również w wodach słonawych, np.: w zalewach Morza Bałtyckiego. Tryb życia Ostrożny, bardzo płochliwy samotnik, trzymający się w ciągu dnia w pobliżu dna, przejawiający zwiększoną aktywność po zapadnięciu ciemności. Tarło od maja do lipca, przy temperaturze wody od 19 do 20°C. Z chwilą zbliżania się pory tarła dojrzałe do rozrodu osobniki zaczynają grupować się w stada. Tarło jest rozciągnięte w czasie i trwa zazwyczaj od 1,5 do 2 miesięcy. Ikra składana jest porcjami w odstępach ok. 2 tygodni. Liczba jaj, zależnie od wielkości samicy, wynosi od 300000 do 900000 sztuk. Bardzo mała kleista ikra o średnicy 0,8-1 mm przyczepia się do wodnych roślin. W temperaturze wody 20°C okres inkubacji ikry wynosi ok. 3 dni. Wylęgające się larwy mają długość 4-5 mm. Mają one na głowie kleiste gruczoły, za pomocą których przyczepiają się do roślin, aż do czasu zresorbowania zawartości woreczka żółtkowego. Zabezpieczone są w ten sposób przed opadnięciem w muliste podłoże. Z chwilą wykształcenia się skrzeli kleiste gruczoły na głowie ulegają zanikowi. Lin rośnie wolno, uzyskując dojrzałość płciową w 3-4 roku życia. Odżywianie W okresie młodocianym zjada plankton. Później pokarm jego stanowią małe zwierzęta denne (robaki, ślimaki, larwy owadów, mięczaki), rośliny, a także na pół przegniłe ich części. Zimą nie przyjmuje pokarmu. Zapada w rodzaj specyficznej śpiączki zimowej i spędza ten okres zagrzebany w mule. Ciekawostki Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy lina to… pszenicznik, oczeretniak oraz kaliniak. Uwagi W gospodarce stawowej lin hodowany jest obok karpia jako ryba dodatkowa. Wyselekcjonowane, szybko rosnące stawowe rasy tej ryby już w drugim roku życia osiągają ciężar 150-250 g („lin porcyjny”). Lin jest popularną rybą hodowlaną, odznaczającą się bardzo małymi wymaganiami pod względem jakości wody. Jego mięso jest delikatne i bardzo smaczne. „Złoty lin”, barwna, czerwonożółta odmiana, jako ryba ozdobna często trzymany jest w stawach parkowych a także w akwariach. Rada wędkarska Lin uchodzi za niezwykle płochliwą rybę, bardzo wrażliwą na wszelkie hałasy czy wstrząsy na brzegu lub w łodzi i biorącą przynętę bardzo ostrożnie. Można go łowić np. na białe i czerwone robaki, kukurydzę lub ciasto, podawane jak najbliżej dna, ale tak, by przynęta nie tonęła w mule. Do odniesienia wędkarskich sukcesów konieczne jest jednak kilkudniowe nęcenie. Lipeń (Thymallus thymallus) Lipieniowate (Thymallidae) Woda: strumień, rzekaW wodach płynących górskich, gatunek przewodni krainy lipienia Bardzo duża płetwa grzebietowa, przypominająca chorągiew Ryba o wyjątkowo smacznym mięsie, niezwykle atrakcyjna wędkarsko Budowa zewnętrzna Ciało umiarkowanie wyciągnięte, bocznie ścieśnione, o małej głowie i spiczastym pysku. Łuski małe, 74-96 wzdłuż linii bocznej. Płetwa tłuszczowa pomiędzy wysoką płetwą grzbietową a płetwą ogonową. Mały otwór gębowy może sięgać do przedniej krawędzi oka. Szczęka górna wysunięta do przodu. Obydwie szczęki mają drobne zęby. Płetwa grzbietowa rozpoczyna się daleko przed nasadą płetw brzusznych. U samca płetwy grzbietowa, odbytowa oraz brzuszna są większe niż u samicy. Strona grzbietowa zielononiebieska lub niebieskawoszara, boki i brzuch w kolorze od srebrzystobiałego do mosiężnego, w okresie tarła z purpurowym odblaskiem. Na grzbiecie i bokach znajdują się nieregularnie rozmieszczone czarne plamy. Szara płetwa grzbietowa ma 4-5 rzędów czerwonawych, okrągłych plam. Długość 25-35 cm, maksymalnie 60 cm. Występowanie W szybko płynących, dobrze natlenionych wodach o stałym mineralnym podłożu. Rozsiedlony bardzo nieregularnie w zachodniej, środkowej i wschodniej Europie. W krajach skandynawskich spotykany również w jeziorach. Jego populacja uległa w wielu miejscach znacznemu zmniejszeniu. Tryb życia Ryba stanowiskowa (osiadła). Tarło od marca do czerwca. W miejscu o silnym prądzie samica składa na żwirowym podłożu jaja o średnicy od 3 do 4 mm (3000-6000 sztuk), które po zapłodnieniu przykrywa żwirem. Okres inkubacji ikry trwa około dwóch tygodni. Samce dojrzewają płciowo w drugim i trzecim roku życia, natomiast samice w czwartym. Najczęściej populacje lipienia żyją razem z populacjami pstrąga potokowego. Bardzo duże osobniki nie tolerują w miejscu swego przebywania żadnych innych konkurentów pokarmowych. Lipienie potrzebują dużo przestrzeni życiowej, dlatego nie spotyka się ich w małych potokach. Ponieważ ich wymagania tlenowe są równie wysokie jak pstrąga potokowego i pstrąga źródlanego, zanieczyszczenie pierwotnie zamieszkiwanych przez lipienie wód sprawia, że nie znajdują już w nich odpowiednich warunków bytowych. Ponadto lipień bardzo podatny jest wówczas na różne choroby. Dlatego w typowej dla siebie rzecznej krainie lipienia jest gatunkiem ustępującym. Mówi się nawet o występowaniu symptomów wskazujących, że istnienie tego gatunku zaczyna być zagrożone. Odżywianie Robaki, ślimaki, wodne i powietrzne owady, małe ryby oraz ikra ryb. Ciekawostki Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy lipienia to… kardynał, lipak oraz lipek. Uwagi :Niemiecka nazwa lipienia Asche wywodzi się od popielatego, szarego odcienia, występującego w ubarwieniu tej ryby. Dorszowate (Gadidae) Woda: strumień, rzeka, ujście, jezioroCharakteryzuje się jednym wąsem pod żuchwą Ma wyśmienite mięso Ryba wybitnie zimnolubna, aktywna przede wszystkim w zewnętrzna Ciało silnie wyciągnięte, z przodu walcowate, w części tylnej bocznie ścieśnione. Głowa szeroka i płaska. Duży, lekko dolny otwór gębowy. Szczęki z drobnymi, tarkowatymi zębami. Na podbródku jeden długi wąs. Przy otworach nosowych dwa króciutkie wąsiki. Łuski małe, cienkie, okrągłe. Linia boczna niepełna. Pierwsza płetwa grzbietowa z 9-16, druga z 67-85 promieniami – jest ona prawie tak długa jak płetwa odbytowa (65-78 promieni). Płetwy brzuszne położone gardłowo. Płetwa ogonowa zaokrąglona. Ubarwienie grzbietu brązowe, oliwkowożółte lub zielonkawe z ciemnym, niewyraźnym marmurkowym wzorem. Boki jaśniejsze, żółtawe. Brzuch białawy; ubarwienie ryb w zależności od podłoża jest bardzo zmienne. Młode są znacznie ciemniejsze od ryb dorosłych. Miętus ma przeciętnie 30-60 cm długości, maksymalnie 120 cm. Osiąga wówczas 25-30 kg i wiek 15-20 lat. Występowanie Ryba ta zamieszkuje przydenne rejony przejrzystych, chłodnych wód. Jest jedynym przedstawicielem rodziny dorszowatych w wodach słodkich, docierając w nich aż do krainy pstrąga. Znaleźć ją można w rzekach i jeziorach (w Alpach do wysokości ponad 1200 m), od Europy Zachodniej i Środkowej po dorzecze Amuru i zlewisko Jeziora Bajkał. Żyje również w słonawych wodach rzecznych delt. Występuje w Skandynawii. Tryb życia Ryba aktywna o zmroku i nocą. Tarło – od listopada do marca przy temperaturze wody 0,5-4°C. Ikra o średnicy 1 mm (1000000 sztuk na kilogram ciężaru ciała samicy) zawiera dużą kroplę tłuszczu, dzięki czemu swobodnie unosi się w wodzie (drobna, pelagiczna ikra charakterystyczna jest również dla morskich przedstawicieli dorszowatych). Ikra corocznie składana jest w tych samych miejscach, nad żwirowym lub piaszczystym podłożem. W zależności od temperatury wody okres jej inkubacji wynosi od 6 do 10 tygodni. Liczące zaledwie 3 mm długości larwy pędzą pelagiczny tryb życia w powierzchniowych warstwach wody. Na dnie osiadają dopiero po osiągnięciu długości 6-7 mm. Młode, 1-2-letnie ryby większą część czasu spędzają ukryte pod kamieniami. Samce dojrzewają pod koniec trzeciego, natomiast samice w końcu czwartego roku życia. Poza wodą miętus jest bardzo żywotny i w wilgotnym (chłodnym) powietrzu potrafi przetrwać kilka godzin. Ryba ta z powodzeniem wprowadzona została do wielu sztucznych zbiorników wodnych, jednak próby jej sztucznej hodowli dotychczas nie zostały uwieńczone sukcesem. Odżywianie Młode osobniki zjadają robaki, larwy owadów, skorupiaki, drobne ślimaki i mięczaki. W starszym wieku odżywia się rybami (jazgarz, kiełb, płoć i inne) oraz rakami. Miętus zyskał miano groźnego rabusia ikry i wylęgu ryb; zwłaszcza w pstrągowych wodach może być sprawcą znacznych szkód. Ciekawostki Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy miętusa to… meniok, mentuz, miniok, minka, mich, myniok oraz niuch. Uwagi Mięso miętusa uważane jest za delikatesowy przysmak. Rada wędkarska Miętus uchodzi za znakomitą rybę konsumpcyjną, którą poławia się zwłaszcza w ziminej porze roku. Jako przynęty służą martwe rybki, filety, rybne lub pęczki rosówek, podawane jak najbliżej dna. Okoń (Perca fluviatilis)Okoniowate (Percidae) Woda: strumień, rzeka, ujście, jezioro, stawDwie płetwy grzbietowe Pospolity i liczny w wodach wszelkich typów Wysoko ceniona ryba sportowa i konsumpcyjnaWymiar ochronny: do 17 cm Okres ochronny: brakBudowa zewnętrzna Ciało mniej lub silniej wygrzbiecone, co jest zależne od warunków troficznych, panujących w zamieszkiwanej przez ryby wodzie. Pysk tępy z. szerokim, końcowym otworem gębowym. Wieczko skrzelowc w tylnej części spiczasto wyciągnięte i zakończone mocnym kolcem. Małe łuski grzebykowe, 58-67 wzdłuż linii bocznej. Dwie płetwy grzbietowe. Pierwsza z 13-17 twardymi promieniami, druga z 1-2 twardymi 1 13-16 miękkimi. W płetwie odbytowej 2 twarde i 8-10 miękkich promieni. Grzbiet ciemnoszary do niebieskawego lub zielonooliwkowego. Boki jaśniejsze z 6-9 ciemnymi, poprzecznymi, pojedynczymi lub rozwidlającymi się prążkami. Brzuch od białego do czerwonawego, o srebrzystym połysku. Przy tylnej krawędzi pierwszej płetwy grzbietowej występuje czarna plama. Płetwy brzuszne i odbytowa czerwonawe. Samce są intensywniej wybarwione niż samice. Długość 25-30 cm, maksymalnie 51 Szeroko rozprzestrzeniony w wodach płynących (do 1000 m prawie całej Europy. Nie występuje w północnej Norwegii, Szkocji i na Półwyspie Pirenejskim, w południowych i środkowych Włoszech, zachodniej części Półwyspu Bałkańskiego oraz na życia Ryba lubiąca spokojne wody z twardym podłożem. W młodości żyje stadnie. Stare osobniki są samotnikami. Tarło od marca do czerwca, zależnie od geograficznego położenia zamieszkiwanej wody (temperatura tarła 7-8°C). Ikra o średnicy 1,5-2 mm, składana jest w formie długich galeratowatych falbanek, zawieszanych na roślinach, kamieniach i zatopionych gałęziach. Okres inkubacji 2 do 3 Bezkręgowce, ikra i wylęg ryb oraz małe Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy okonia to… okłoń, garbus oraz wędkarska Okonie łowi się na wędkę stosunkowo łatwo. Biorą przez cały rok, szczególnie dobrze jednak od lipca do października, przy wysokiej temperaturze wody. Używa się zarówno spinningu, jak i gruntówki. Przynętami sztucznymi mogą być obrotówki, wahadłówki, woblery i twistery. Z przynęt naturalnych poleca się martwe rybki, rosówki, czerwone robaki, a także rybie (Misgurnus fossilis)Kozowate – piskorzowate (Cobitidae) Woda: strumień, rzeka, ujście, jezioro, stawTypowa ryba przydenna Słynie jako „meterorolog” Świetnie nadaje się do akwariumUwagi: Gatunek prawnie chroniony – całkowity zakaz zewnętrzna Ciało walcowate. prawie okrgłe, bocznie cienione jedynie w tylnej częci. Skóra pokryta gęstym luzem. Wski, dolny otwór gębowy otoczony dziesięcioma wsikami; szeć na szczęce górnej. cztery na szczęce dolnej. Przedni otwór nosowy rurkowaty. Brak ocznego kolca. Łuski bardzo małe. Niepełna linia boczna. Płetwa grzbietowa z 8-9, a odbytowa z 7-8 promieniami. Płetwa ogonowa zaokrglona. Grzbiet ciemnobrzowy. Boki janiejsze, skórzastego koloru, z szerok, biegnc porodku czarnobrzow, dług wstęg, oraz powyżej i poniżej z równoległymi, węższymi ciemnymi paskami. Strona brzuszna jasna. Długość 20-25 cm, maksymalnie 30 Płytkie, stojące wody o mulistym podłożu (torfowiska, rowy, stawy, małe jeziorka). Od północnej Francji przez Europę Środkową, dorzecze Dunaju, aż po dorzecze życia Denna ryba przebywająca w ciągu dnia w ukryciu, ożywiająca się dopiero z nastaniem ciemności. Spadek ciśnienia atmosferycznego (zmianę pogody) piskorz sygnalizuje podpływając ku powierzchni wody i chwytając powietrze atmosferyczne; stąd otrzymał przydomek „ryba-barometr”. Oprócz normalnego oddychania skrzelowego posiada zdolność oddychania jelitowego. Przy niedoborach tlenu w wodzie połyka powietrze atmosferyczne i przepycha je przez jelito. W jego śluzówce rozwinięta jest bogata sieć naczyń krwionośnych, którymi pobierany jest z powietrza tlen i wydalany z organizmu dwutlenek węgla. Zużyte powietrze wydalane jest otworem odbytowym. Tarło – kwiecień do czerwca. Okres inkubacji jaj 8-10 dni. Wylęgające się larwy mają nitkowate, zewnętrzne Małe zwierzęta Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy piskorza to… węgor, piskor, jun oraz akwarystyczna Piskorz idealnie nadaje się do akwarium zimnowodnego: nie wymaga zbyt dużo miejsca, znosi niską jakość wody i potrafi przetrwać okresowy wzrost jej temperatury. W zbiorniku powinno być miękkie dno z licznymi korzeniami i roślinami. Piskorza można karmić żywymi lub mrożonymi larwami komarów, dżdżownicami i rurecznikami. Suchego pokarmu zwykle nie (Rutilus rutilus)Karpiowate (Cyprinidae) Woda: strumień, rzeka, ujście, jezioro, stawJedna z najpospolitszych ryb Dobrze nadaje się do akwarium zimnowodnego Stosunkowo mało wrażliwa na moską jakość wodyWymiar ochronny: do 20 cm Okres ochronny: brakBudowa zewnętrzna Ciało w zależności od wieku ryby i rodzaju zamieszkiwanej wody mniej lub bardziej wygrzbiecone, ścieśnione w płaszczyznach bocznych. Linia brzucha pomiędzy płetwami brzusznymi a odbytową zaokrąglona. Początek płetwy grzbietowej na linii nasady brzusznych (tylko czasami minimalnie przesunięty ku tyłowi). Otwór gębowy wąski, ustawiony prawic poziomo. Oczy czerwonawe (znak rozpoznawczy płoci, która jest bardzo podobna do wzdręgi), koliste duże łuski, 39-48 (najczęściej 42-45) wzdłuż linii bocznej. W płetwach piersiowych po 16 promieni, w grzbietowej i odbytowej po 12-14. Zęby gardłowe jednorzędowe 5/6/-5. Grzbiet ciemnozielony, do zielononiebieskiego, boki srebrzyste z żółtawym połyskiem. W okresie tarła brzuch połyskuje czerwonawo. Płetwy piersiowe, brzuszne i odbytowa są czerwonawe. Długość 25-30 cm, maksymalnie 50 Europejskie wody stojące i wolno płynące na północ od Pirenejów i Alp, aż po Ural i Syberię. W dopływach mórz Czarnego i Kaspijskiego oraz systemach rzecznych, uchodzących do Morza Egejskiego, w Maricy i Wardarze, występują cztery podgatunki płoci. W Morzu Czarnym i Azowskim występuje anadromiczna, żyjąca w słonawych wodach forma Rutilus rutilus heckeli, w Morzu Kaspijskim zaś Rutilus rutilus życia Stadna ryba porośniętej roślinnością przybrzeżnej strefy. Zimę spędza w spokojnych, głębokich miejscach. Pora tarła od kwietnia do maja. W tym okresie u samców występuje wysypka tarłowa. Ikra kleista o średnicy 1 mm (50000 do 100000 sztuk, u formy wędrownej do 200000) przyczepia się, podobnie jak świeżo wyklute larwy, do podwodnych roślin, korzeni oraz kamieni. Okres wylęgania 4-10 Małe organizmy zwierzęce oraz Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy płoci to… wandrówka oraz wędkarska Płoć mimo dość ościstego mięsa, jest w niektórych regionach cenioną rybą konsumpcyjną. Najlepiej łowić ją wczesnym rankiem na cienką żyłkę i małe haczyki. Przynętą mogą być białe i czerwone robaki oraz potokowy (Salmo trutta fario)Łososiowate (Salmonidea) Woda: sstrumień, rzeka, jezioroZajmuje terytoria osobnicze Jest rybą przewodnią krainy pstrąga Wędkarze nazywają go zwykle „potokowcem”Wymiar ochronny: do 25/30 cm Okres ochronny: od 1 września do 31 stycznia Inne limity: 3 szt Zgodnie z Regulaminem Amatorskiego Połowu Ryb PZW – dobowy limit połowu (łącznie z boleniem, karpiem, lipieniem, amurem białym, sandaczem, szczupakiem i brzaną). W rzece Wiśle i jej dopływach od jej źródeł do ujścia rzeki San, w rzece San i jej dopływach oraz w rzece Odrze od granicy państwowej z Republiką Czeską do ujścia rzeki Bystrzycy, a także w rzece Bystrzycy i jej dopływach wymiar ochronny wynosi 25 cm, w pozostałych wodach wymiar ochronny wynosi 30 cm. W rzece Wiśle i jej dopływach do ujścia rzeki San oraz w dopływach rzeki Odry do ujścia rzeki Bystrzycy – od do w rzece Wiśle od ujścia potoku Malinka do jazu w Kiczycach obowiązuje okres ochronny do końca lutego, w pozostałych wodach – od do zewnętrzna Ciało wyciągnięte, w zależności od charakteru wody mniej lub bardziej wygrzbiecone i bocznie spłaszczone, z szerokim trzonem ogonowym. Płetwa tłuszczowa pomiędzy płetwą grzbietową i ogonową. Łuski drobne, 110-120 wzdłuż linii bocznej, 14-19 (najczęściej 16) pomiędzy płetwą tłuszczową a linią boczną (łącznie z leżącymi na niej łuskami). Głowa o tępo zakończonym, szeroko wciętym pysku, sięgającym tylnej krawędzi oka; 2-5 górnych i dolnych wyrostków filtracyjnych pierwszego łuku skrzelowego jest guzkowatych, środkowe są pałeczkowate. Na płytce lemiesza znajduje się 2-6 zębów, na trzonie 9-18 umieszczonych najczęściej w dwóch rzędach. Tylny brzeg płetwy ogonowej jest u młodych ryb owalnie wcięty. U dorosłych jest prawie prosty. Ubarwienie bardzo zmienne, zależnie od miejsca przebywania. Najczęściej od zielonkawego do brązowawego. Na bokach, tak powyżej, jak i poniżej linii bocznej, plamy ciemne oraz czerwone z białą obwódką. Płetwa tłuszczowa jasna, czerwono cętkowana. Młode ryby mają 6-9 ciemnych poprzecznych plam. Długość 20-40, maksymalnie 50 Rzeki i jeziora o piaszczystym i żwirowym podłożu. Od Hiszpanii przez całą Europę aż do życia Niewędrowna, skarłowaciała forma troci wędrownej (Salmo trutta trutta) z 18 podgatunkami, morfami w całej Europie). Tarło od września do lutego. Czerwonawa ikra o średnicy 4-5 mm (1000-1200 jaj na kilogram ciężaru ciała samicy) składana jest do wykopanych w żwirze płytkich jam. Okres wylęgania od 2 do 4 Małe, różnorodne organizmy zwierzęce, również owady fruwające ponad powierzchnią wody, w starszym wieku głowacze i inne małe wędkarska Pstrąg potokowy jest wysoko ceniony przez wędkarzy nie tylko z powodu smacznego mięsa, ale też dlatego, że jego połów wymaga zastosowania wyrafinowanej techniki. Szczególnie eleganckie jest łowienie na sztuczną muchę. Podczas wędkowania należy zawsze przestrzegać obowiązujących źródlany (Salvelinus fontinalis)Łososiowate (Salmonidea) Woda: strumień, rzeka, jezioroPochodzi z Ameryki Północnej Żyje w czystych potokach Ma smaczne, jędrne i mało ościste mięsoLimity: 4 szt Zgodnie z Regulaminem Amatorskiego Połowu Ryb PZW – dobowy limit połowu (łącznie z pstrągiem tęczowym). Uwagi: Na wodach PZW zgodnie z Regulaminem Amatorskiego Połowu ryb nie posiada wymiaru ani okresu zewnętrzna Wrzecionowate, wydłużone ciało o smukłym trzonie ogonowym. Łuski bardzo małe, 160-225 wzdłuż linii bocznej. Na płytce lemiesza 8 zębów, jego trzon, również u ryb młodych, bez zębów. Bardzo głęboko wycięty otwór gębowy sięgający poza tylną krawędź oka. Mniej niż 75 ślepych wyrostków odźwiernikowych (pylorycznych). Tylna krawędź płetwy grzbietowej lekko wcięta. Ubarwienie grzbietu od brązowego do ciemnego oliw- kowoszarego, podobnie jak i płetwa grzbietowa – lekko marmurkowaty. Boki z żółtymi lub czerwonymi, najczęściej jasno obwiedzionymi punktami. Brzuch od żółtawego do czerwonawego. Płetwy parzyste i płetwa odbytowa z biało-czarną przednią krawędzią. Wzrost bardzo zróżnicowany, w zależności od charakteru zamieszkiwanej wody. Osobniki 3-5-letnie mają 30-40 cm długości (przy ciężarze 0,5-1 kg), rzadko powyżej 45 Zimne, bogate w tlen jeziora i wody płynące wschodniej części Ameryki Północnej. Od roku 1884 wprowadzany do odpowiadających mu środowiskowo wód europejskich, zwłaszcza do uregulowanych, pozbawionych naturalnych kryjówek odcinków potoków, w których pstrąg potokowy nie znajdował już warunków zapewniających utrzymanie wysokiej liczebności życia Wybitnie osiadła ryba, która dzięki bardzo małym wymaganiom środowiskowym spotykana jest nawet w wysokogórskich potokach. Pora tarła – od października do marca. Ikra składana w płytkich żwirowych dołkach w silnym prądzie wody; na 1 kg ciężaru ciała samicy przypada do 2000 jaj. Samce osiągają dojrzałość płciową w końcu drugiego roku życia, samice zaś w końcu Małe zwierzęta bezkręgowe, w wieku starszym również wędkarska Gdy wiosną zaczynają roić pierwsze owady, wówczas jest najlepsza pora do łowienia pstrąga źródlanego na odpowiednio dobraną suchą lub mokrą (Rhodeus sericeus amarus)Karpiowate (Cyprinidae) Woda: strumień, rzeka, ujście, jezioro, stawSymbioza między rybą a małżem Stopniowy spadek liczebności Popularna ryba stawikowa i akwarystycznaUwagi: Gatunek prawnie chroniony – całkowity zakaz zewnętrzna Ciało silnie wygrzbiecone, bocznie ścieśnione. Otwór gębowy mały, końcowy. Łuski duże, 34-38 wzdłuż ciała, linia boczna zaznaczona tylko na pierwszych 5-6 łuskach. Płetwa grzbietowa z 12-13, a odbytowa z 11-13 promieniami. Zęby gardłowe jednorzędowe, 5-5. U samic pojawia się w okresie tarła długie, rurkowate pokładełko. Grzbiet zielonoszary, do czarniawego. Boki jaśniejsze, srebrzyście lśniące, z długą, mieniącą się, zielononiebieską wstęgą. Strona brzuszna biała, różowo połyskująca. W okresie tarła samiec przybiera szatę godową. Jego gardło, piersi i przednia część brzucha stają się czerwone, grzbiet i tylna część ciała mienią się niebieskawozielono. Długość 5-6 cm, maksymalnie 9 Na północ od Pirenejów i Alp, w stojących i wolno płynących wodach zasiedlanych przez małże (skójka, szczeżuja). Od Francji i południowo-wschodniej Anglii (została tam wprowadzona) po dorzecze życia Stadna ryba bytująca w silnie zarośniętych roślinnością, przybrzeżnych partiach wody. Tarło – od kwietnia do czerwca. Samiec wyszukuje małża. Samica pokładelkiem składa ikrę do jamy skrzelowej małża. Równocześnie ponad małżem samiec wydala nasienie, które razem z wciąganą wodą dostaje się do jamy skrzelowej, zapładniając znajdujące się w niej jaja. Inkubacja trwa od 2 do 3 tygodni. Młode ryby opuszczają bezpieczne schronienie we wnętrzu małża przy długości 11 Wodne rośliny oraz różnego rodzaju drobne, zwierzęce Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy różanki to… sikawka, siekierka, siekacz, pukas, płocica, płaskura, płaskaczka, parynka oraz paraszka. Różanka jest tak mała, że może bytować nawet w niewielkich stawikach ogrodowych. Trzeba jednak koniecznie trzymać stadko tych ryb. Aby mogły się rozmnażać, w stawiku muszą żyć wraz z nimi skójki lub szczeżuje (małże). W sklepach zoologicznych sprzedawane są często azjatyckie różanki, należy jednak dawać pierwszeństwo nie mniej efektownym rybom (Stizostedion lucioperca)Okoniowate (Percidae) Woda: rzeka, ujście, jezioroSamiec strzeże ikry Cenna ryba konsumpcyjna i sportowa Największy krajowy przedstawiciel rodziny okoniowatychWymiar ochronny: do 45 cm Okres ochronny: od 1 marca do 31 czerwca Inne limity: 3 szt Zgodnie z Regulaminem Amatorskiego Połowu Ryb PZW – dobowy limit połowu (łącznie z boleniem, karpiem, lipieniem, pstrągiem potokowym, amurem białym, szczupakiem i brzaną). Uwagi: Wymiar obowiązuje także w wodach morskich. W wodach morskich do dnia na obszarze na zachód od południka 16°40′ długości geograficznej wschodniej, do dnia na obszarze pomiędzy południkami 16°40′ a 19°00′ długości geograficznej wschodniej, do dnia na wschód od południka 19°00′ długości geograficznej wschodniej. Budowa zewnętrzna Wyciągnięte, szczupakowate ciało o długim, spiczastym pysku i szerokim, końcowym otworze gębowym. Szczęki nierówno uzębione (małe szczotkowate zęby, a między nimi duże zęby chwytne). Wieczko skrzelowe z małym kolcem. Przedpokrywowa kość wieczka skrzelowego ząbkowana. Rozstaw oczu odpowiada średnicy oka lub jest mniejszy. Małe łuski grzebykowe, 80-97 wzdłuż linii bocznej. Policzki nagie lub tylko częściowo pokryte łuskami. Dwie prawie jednakowej długości płetwy grzbietowe. Pierwsza z 13-15 twardymi promianiami. W drugiej płetwie grzbietowej od 1 do 2 twardych promieni i 19-23 miękkich. Płetwa odbytowa z 2 twardymi i 11-13 miękkimi promieniami. Grzbiet ciemny zielonkawy do szarego. Boki jasne. U młodych ryb z 8-10 ciemnymi poprzecznymi pręgami (u ryb starszych są słabiej widoczne). Brzuch białawy. Na płetwach grzbietowych rzędy ciemnych punktów. Na płetwie ogonowej małe, czarne plamy. Długość 40-70 cm, maksymalnie 130 W środkowo i wschodnioeuropejskich większych rzekach jeziorach oraz zbiornikach zaporowych o twardym podłożu, zwłaszcza w tych, które latem nagrzewają się, a ich woda „kwitnie” wskutek rozwoju glonów. Obecnie, w następstwie sztucznej hodowli i zarybiania, szeroko rozprzestrzeniony również w wodach Europy życia Samotnik, unikający silnie zarośniętych roślinnością przybrzeżnych miejsc, polujący głównie w strefie wolnej wody. Lubi zbiorniki o twardym dnie i mętnej wodzie. Występuje również w rzekach o słabym prądzie, jednak nie toleruje wód z niską zawartością tlenu (nie mniej niż 3,5 ml tlenu rozpuszczonego w litrze wody). Jego populacje są liczne w zbiornikach z niskim pogłowiem szczupaka (konkurencja pokarmowa). Na tarło wstępuje do starorzeczy lub spokojnych zatok większych rzek. Przed złożeniem ikry samiec buduje gniazdo. Miejsce wybrane na twardym podłożu oczyszcza z ruchomych, mulistych cząstek tak dokładnie, że ukazują się korzenie wodnych roślin. Średnica gniazda wynosi około 0,5 m. Jest ono zakładane w stosunkowo płytkim miejscu (0,5 do 1,5 m głębokości). Tarło – kwiecień do maja (przy temperaturze wody powyżej 9°C). Kleista ikra o średnicy 1-1,5 mm (150000-200000 na kilogram ciężaru ciała samicy) przyczepia się pojedynczo (często również zbrylona) do znajdujących się w gnieździe pędów roślin, korzeni oraz gałęzi. Samiec pilnuje gniazda, oczyszczając ikrę z osadzającego się na niej namułu. Okres inkubacji jaj wynosi około tygodnia. W pierwszych dniach po wylęgu młode ryby odżywiają się zawartością woreczka żółtkowego. Trzymają się w pobliżu powierzchni wody. Samice zazwyczaj rosną szybciej od samców, ale dojrzewają płciowo dopiero w wieku 3-5 lat. Samce dojrzewają w 3-4 roku życia przy długości ciała 35-45 Wylęg sandacza oprócz drobnych form zooplanklonu zjada również swych później wylęgających się pobratymców. Osobniki dorosłe odżywiają się niedużymi rybami (stynka, płoć, okoń, ukleja i inne). W okresie zimowym sandacz nie zapada w zimowy letarg i w związku z tym nie zaprzestaje pobierania pokarmu. Natomiast w okresie rozrodu nie odżywia Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy sandacza to… snadał oraz należy do ryb najwyżej cenionych przez wędkarzy, a jego pogłowie jest stale wzmacniane regularnymi zarybieniami. W wodach o „gołym” dnie można znacznie zwiększyć sukces rozrodczy sandacza tworząc sztuczne gniazda z powiązanych w pęki gałęzi jodłowych zatopionych w odpowiednich miejscach potokowa (Phoxinus phoxinus)Karpiowate (Cyprinidae) Woda: strumień, rzeka, ujście, jezioroRuchliwa ryba stadna Samiec nosi barwną szatę godową U nas bardzo liczna w górskich rzekachUwagi: Gatunek prawnie chroniony – całkowity zakaz zewnętrzna Ciało silnie wyciągnięte, w przekroju prawie okrągłe, bocznie ścieśnione jedynie na trzonie ogonowym. Otwór gębowy mały, końcowy. Łuski małe, 80-90 wzdłuż ciała. Linia boczna jest najczęściej niepełna; przerywana, poczynając od środka ciała ku tyłowi. W płetwach grzbietowej i odbytowej po 10 promieni. Zęby gardłowe dwurzędowe, Ubarwienie ryb, zależnie od miejsca ich występowania jest bardzo zmienne: grzbiet najczęściej zielonoszary; boki jaśniejsze, srebrzyście lśniące, a często również z dużymi poprzecznymi (w formie opasek) ciemnymi plamami i złociście lśniącą podłużną wstęgą; strona brzuszna biaława. W okresie tarła samce są ciemniej ubarwione. Mają czerwony brzuch i jasną plamę na pokrywach skrzelowych. Długość 7-10 cm, maksymalnie 14 cm (samce).Występowanie Czyste, dobrze natlenione wody płynące i jeziora o żwirowo-kamienistym podłożu. W Europie szeroko rozprzestrzeniona – od północnej Hiszpanii, Francji i Wysp Brytyjskich (z wyjątkiem północnej Szkocji) aż do Uralu. Nie występuje na Islandii i w Norwegii, w środkowych i południowych Włoszech oraz na Peloponezie. Podgatunek Phoxinus phoxinus colchicus występuje w zachodniej części Zakaukaskiego życia Mała, bardzo żywa stadna ryba trzymająca się zazwyczaj blisko powierzchni wody. Tarło ciągnie się od kwietnia do lipca. Wysypka tarłowa występuje zarówno u samca, jak i u samicy. Dojrzałe do rozrodu osobniki ciągną w górę rzeki pod prąd. Żyjące zaś w jeziorze podchodzą blisko brzegów. Ikra składana jest w płytkich miejscach na żwirowych ławach. Kleiste jaja o średnicy 1-3 mm (200-1000 zależnie od wielkości samicy), przyczepiają się do kamieni, rzadziej do roślin. Okres inkubacji ikry wynosi 5-10 dni. Ryby uzyskują dojrzałość płciową pod koniec pierwszego lub drugiego roku Małe zwierzęta denne oraz owady z Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy strzebli to… zdyrka, zderka, szybla, szczebla, strzemięga, strzyga, strzwęga, czarnuszka czerembucha, dzierdzyk, olszanka, olszówka, meres, nerest, prądówka, pstrzelęga, starula oraz potokowa to popularna i stosunkowo łatwa w utrzymaniu ryba akwariowa. Stadko strzebli potrzebuje odpowiednio dużego zbiornika, który może zapewnić tym ruchliwym rybom dość miejsca do pływania. Żywi się je pokarmem suchym i żywym. Po zimowaniu w chłodzie udaje się je zwykle rozmnożyć: należy w tym celu obniżyć poziom wody do 15-20 cm i silnie ją napowietrzyć. Dojrzałe płciowo samice złożą wówczas jaja na kamieniach lub roślinach, młode rybki karmi się początkowo najdrobniejszym żywym pokarmem, jaki tylko można dostać w sklepach (Silurus glanis)Sumowate (Siluridae) Woda: rzeka, ujście, jezioroNocny drapieżnik Jedna z naszych największych i najsilniejszych ryb Wysoko ceniona przez wędkarzy, smaczna rybaWymiar ochronny: do 70 cm Okres ochronny: od 1 listopada do 30 czerwca Inne limity: 1 szt Zgodnie z Regulaminem Amatorskiego Połowu Ryb PZW – dobowy limit połowu. Uwagi: W rzece Odrze od ujścia rzeki Warty do granicy z wodami morskimi – od 1 marca do 31 zewnętrzna Silnie wyciągnięte, bezłuskie, pokryte śluzem ciało. Głowa szeroka, grzbieto-brzusznie spłaszczona. Trzon ogonowy silnie ścieśniony w płaszczyznach bocznych. Otwór gębowy duży, końcowy. Szczęki z gęstymi, szczotkowatymi, drobnymi zębami. Na górnej szczęce 2 bardzo długie wąsy. Na spodniej stronie głowy 4 znacznie krótsze wąsy. Linia boczna pełna. Płetwa grzbietowa bardzo mała, licząca 3-5, odbytowa zaś 84-92 promieni. Jest ona bardzo długa i łączy się z płetwą ogonową. Pierwszy promień płetwy piersiowej jest pogrubiony, spiczasty i na tylnej krawędzi ma piłkowany grzebień. Pęcherz pławny otwarty. Grzbiet niebieskawoczrniawy, brązowy lub zielonkawy. Boki jaśniejsze, ciemno marmurkowate. Strona brzuszna brudnobiała z czerwonawym poblaskiem. Przeciętna długość wynosi 100 do 200 cm, maksymalna 300 cm (150 kg). Według dawnych przekazów sumy osiągały wiek ponad 100 lat. Pozostawmy to bez komentarza, jednak pewnym jest, że ryba ta dożywa kilkudziesięciu Ciepłe jeziora, starorzecza i duże rzeki o miękkim podłożu, w Europie Środkowej i Wschodniej. Rzadko spotykany w Danii. Nie występuje na zachód od Renu, brak go na Półwyspie Iberyjskim i we Francji (z wyjątkiem Doubs), we Włoszech i południowo-zachodniej części Półwyspu Bałkańskiego oraz dopływach Oceanu Lodowatego Północnego. Liczny w zlewisku Bałtyku i Morza Czarnego, gdzie spotykany bywa również w wodach życia Nocą aktywna, dzień spędzająca w ukryciu, ryba denna (głębokie jamy pod brzegami, zatopionymi pniami drzew i wśród roślinności wodnej). Zimą ciągnie w głębokie, zaciszne miejsca. W tym okresie nie przyjmuje pokarmu. Młode ryby bardziej towarzyskie, dorosłe osobniki wiodą samotny tryb życia. Tarło – od maja do lipca w wodzie o temperaturze nie niższej niż 18°C, stąd w północnych rejonach występowania tarło dobywa się w lipcu i sierpniu. W płytkim, silnie porośniętym roślinnością miejscu samiec formuje swym ciałem rodzaj gniazda (nieckę) z utworzonym z roślin niskim wałem. Składana jest tutaj, nierzadko przez kilka samic, kleista, jasnożółta, duża ikra o średnicy 3 mm (około 30 000 sztuk na kilogram ciężaru ciała samicy). Okres inkubacji wynosi 3-10 dni. Samiec opiekuje się ikrą i wylęgiem. Wylęgające się podobne do kijanek larwy mają długość około 7 mm. Przyczepiają się do gniazda i spoczywając bez ruchu wchłaniają zawartość woreczka żółtkowego. W pierwszym roku, w ciepłych rejonach swego występowania osiągają ciężar 300 g i mierzą 20 cm. Samce rosną szybciej i już w wieku 2-3 lat uzyskują dojrzałość płciową. Samice dopiero jako 3-5-letnie W młodości plankton i małe zwierzęta denne. Rośnie bardzo szybko. Osiągnąwszy długość 30 cm odżywia się małymi rybami. Później jego pokarmem stają się ryby większe (miętus, leszcz, węgorz). Nie gardzi również żabami, traszkami, rakami, ptactwem wodnym i małymi sskami (piżmaki, myszy). W wieku dorosłym jest groźnym W zlewisku Morza Czarnego, Azowskiego, Kaspijskiego oraz Jeziora Aralskiego sum odgrywa znaczenie gospodarcze. Czasami ikra jego mieszana jest z ikrą jesiotra i sterleta i przyrządzana jako kawior. Z pęcherza pławnego wyrabiany jest rybi wędkarska Sum ze względu na swe pokaźne wymiary, siłę i waleczność, a także smaczne mięso, jest rybą wyjątkowo wysoko cenioną przez wędkarzy. Najlepiej bierze latem, od czerwca do września. Do połowu należy używać mocnego wędziska z bardzo wytrzymałą żyłką i stalowym przyponem. Przynętę – martwą lub gumową rybkę, duży wobler, pęczek rosówek, albo kawałek smażonej wątroby – podaje się jak najbliżej dna. Zaciętego, dużego suma nie tak łatwo wyholować. Trzeba zwykle posłużyć się w tym celu osękiem. Można też mocno chwycić go dłonią, najlepiej w ochronnej rękawicy, wkładając kciuk do paszczy tak, by pozostałe palce obejmowały od spodu (Esox lucius)Szczupakowate (Esocidae) Woda: rzeka, ujście, jezioro, stawMa pysk podobny jest do kaczego dzioba Czatuje wśród roślin wodnych Jedna z najważniejszych ryb sportowychWymiar ochronny: do 45 cm Okres ochronny: od 1 stycznia do 30 kwietnia Inne limity: 3 szt Zgodnie z Regulaminem Amatorskiego Połowu Ryb PZW – dobowy limit połowu (łącznie z boleniem, karpiem, lipieniem, pstrągiem potokowym, amurem białym, sandaczem i brzaną). Uwagi: Wymiar obowiązuje także w wodach zewnętrzna Bardzo silnie wydłużone, bocznie słabo ścieśnione ciało, o przesuniętej daleko ku tyłowi płetwie grzbietowej. Brak płetwy tłuszczowej. Płetwy grzbietowa i odbytowa ustawiona naprzeciw siebie. Płetwa ogonowa rozwidlona. Długa głowa, o pysku uformowanym w kształcie kaczego dzioba. Szeroki otwór gębowy, szczęka dolna wysunięta do przodu. Szczęki, łuki podniebienne oraz język są silnie uzębione, na dolnej szczęce duże spiczaste kły. Wzdłuż ciała 110-130 małych łusek. Linia boczna kilkakrotnie przerywana. Ubarwienie bardzo zmienne, co zależy od charakteru zamieszkiwanej wody. Grzbiet brązowy lub zielonkawy, boki jaśniejsze z ciemnymi poprzecznymi plamami. Na głowie podłużne smugi. Brzuch białawy do żółtawego. Płetwy grzbietowa, ogonowa i odbytowa z nieregularnymi ciemnymi plamami. Jednoroczne ryby, przebywające w silnie zarośniętych roślinnością przybrzeżnych rejonach zbiornika są najczęściej jasnozielone. Samce osiągają maksymalnie długość 100 cm, samice do 150 cm. Mogą żyć kilkanaście i więcej Szeroko rozprzestrzeniony w rzekach i jeziorach strefy klimatu umiarkowanego Europy, Azji i Ameryki Północnej. W dopływach Morza Północnego i Bałtyckiego, Morza Azowskiego, Czarnego, Kaspijskiego oraz Jeziora Aralskiego. W Alpach do wysokości 1500 metrów nad poziomem morza, w wodach słonawych Bałtyku, na Kaukazie i w Azji Mniejszej. We Włoszech od Padu do Tybru, w Norwegii do 66° szerokości geograficznej życia Stanowiskowa ryba czystych, spokojnych wód. Szczególnie liczna w jeziorach o bujnym poroście wodnej roślinności. Stoi tu prawie bez ruchu na skraju zarośli wodnych, czatując na swą zdobycz. Tarło od lutego do maja, co zależy od charakteru zasiedlanej wody. Tarliska znajdują się w płytkich, bujnie porośniętych roślinnością, brzegowych partiach zbiornika lub na zalanych wiosennym przyborem łąkach. W czasie tarła jednej dużej samicy towarzyszy z reguły kilka mniejszych od niej samców. Kleista ikra o średnicy 3 mm (40 000-45 000 na kilogram ciężaru ciała samicy) mocno przykleja się do podwodnych roślin. Okres wylęgania 10-30 dni. Larwy mają na głowie gruczoły, wytwarzające kleistą nić, za pomocą której przytwierdzają się na okres 10-20 dni do roślin. Młode szczupaki osiągają w pierwszym roku życia długość 15-30 cm. Dojrzewają płciowo w 2-4 roku Świeżo wylęgłe szczupaki odżywiają się zooplanktonem. W miarę wzrostu zaczynają polować, głównie na obunogi z rodzaju Gammarus, by przy długości 4 cm rozpocząć odżywianie się wyłącznie rybami. Dorosłe szczupaki zjadają również dostające się do wody małe zwierzęta lądowe (szczury, myszy, żaby i inne) oraz młode ptaki Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy szczupaka to… wilk, szczybiałka, szczuk oraz wędkarska Szczupak jest rybą bardzo wysoko cenioną przez wędkarzy i mimo dość ościstego mięsa także doskonałą rybą konsumpcyjną. Łowiąc szczupaki należy pamiętać o obowiązującym wymiarze i okresie (Noemacheilus barbatulus)Przylgowate (Balitoridae) Woda: strumień, rzeka, jezioroSamiec strzeże złożonej ikry Wymaga czystej wody Wyraźnie widoczna linia bocznaUwagi: Gatunek prawnie chroniony – całkowity zakaz zewnętrzna Ciało okrągłe, bocznie ścieśnione jedynie w partii trzonu ogonowego. Wąski, dolnie usytuowany otwór gębowy ma na górnej wardze sześć wąsików, cztery z przodu i dwa w kącikach warg. Brak fałdu podbródkowego. Przedni otwór nosowy rurkowaty i długi. Brak kolca ocznego (patrz gatunki z rodzaju Cobitis). Małe, wysoko umieszczone oczy. Przednia część czaszki mocno złączona z jej częścią tylną. Łuski bardzo drobne i cienkie. Brak ich w przedniej części grzbietu i na piersiach. Płetwa grzbietowa z 9-11, a odbytowa z 7-9 promieniami. Płetwa ogonowa zaokrąglona, nieznacznie wcięta lub prosta. Zęby gardłowe jednorzędowe, 8(9,10)-(10,9)8. Ubarwienie grzbietu i boków szare do brązowawego. Strona brzuszna biaława. Na płetwach grzbietowej i ogonowej rzędy ciemnych kropek. Osobniki żyjące w nie zanieczyszczonych wodach często mają na bokach ciała nieregularne, kropkowane wzory. Brak ich u ryb żyjących w brudnych wodach, a także bytujących w większych, głębszych rzekach. Maksymalna długość ciała wynosi 16 cm. Pęcherz pławny wszystkich ryb piskorzowatych odznacza się pewną właściwością; składa się on mianowicie z dwóch, zamkniętych jedna w drugiej, komór, przy czym ta zewnętrzna jest skostniała (u gatunków z rodzaju Noemacheilus).Występowanie W przejrzystych, płynących wodach krainy pstrąga, lipienia i brzany. Spotykany bywa również w niższych partiach rzek oraz przybrzeżnej strefie jezior o piaszczysto-żwirowym, słabo zamulonym dnie, zwłaszcza tam, gdzie występują głowacze i pstrągi. Szeroko rozprzestrzeniony w Europie Zachodniej, Środkowej i Wschodniej. Brak go w północnej Szkocji. Znane są trzy jego podgatunki: Noemacheilus barbatulus caucasicus (Argun – dopływ rzeki Terek w południowej Rosji), Noemacheilus barbatulus sturanyi (Jezioro Ochrydzkie w d. południowej Jugosławii) oraz Noemacheilus barbatulus vardarensis (rzeka Vardar na południowych Bałkanach).Tryb życia Wybitnie stanowiskowa, ryba denna przemieszczająca się maksymalnie w promieniu 500 metrów od miejsca swego pobytu. Dzień spędza zazwyczaj ukryta wśród kamieni i podwodnych korzeni, a ożywia się po zapadnięciu zmroku. Tarło od kwietnia do maja. W wybranym, piaszczystym miejscu spotyka się większa liczba dojrzałych do rozrodu osobników, które jednak nie łączą się w stado. U obydwu płci występuje drobna wysypka tarłowa, również na zewnętrznej stronie płetw brzusznych (5 szeregów guzków). Ikra składana jest najczęściej w trzech porcjach, w liczbie 700-3000 sztuk (zależnie od wielkości samicy). Kleiste jaja o średnicy 1 mm przyczepiają się do kamieni i są aż do momentu wyklucia się larw pilnowane przez samca (l do 8 dni). Młode ryby rosną niezwykle szybko, uzyskując po pierwszym roku życia długość 7-8 cm. Dojrzewają w drugim lub trzecim roku. Maksymalny wiek 8 Skorupiaki, larwy owadów, a także ikra ryb (zwłaszcza jelcy i kleni).Ciekawostki Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy śliza to… węgorzyk, ślizak, ślaz, ślipak, polak oraz Niegdyś śliz stanowił bardzo ważny składnik pokarmu dużych pstrągów. Obecnie liczebność jego pogłowia w wielu rejonach centralnej Europy znacznie się zmniejszyła wskutek zanieczyszczania wód ściekami przemysłowymi. Gatunek ten dość dobrze znosi zanieczyszczenia natury organicznej (w Holandii).Śliz trzymany w akwarium także wymaga czystej, zimnej i dobrze natlenionej wody, należy zatem zadbać o jej skuteczne filtrowanie i silny przepływ. Musi też mieć pod dostatkiem rozmaitych (Chondrostoma nasus)Karpiowate (Cyprinidae) Woda: strumień, rzeka, jezioroPysk nosowato wydłużony Zeskrobuje glony Gatunek stopniowo zanikającyWymiar ochronny: do 25 cm Okres ochronny: od 1 stycznia do 15 maja Inne limity: 5 szt Zgodnie z Regulaminem Amatorskiego Połowu Ryb PZW – dobowy limit połowu (łącznie z certą).Budowa zewnętrzna Daleko wysunięty, tępo zakończony pysk o dolnym, poprzecznie ustawionym otworze gębowym. Warga dolna zrogowaciała, z ostrą krawędzią. Łuski średniej wielkości, 55-62 wzdłuż linii bocznej. W płetwie grzbietowej 12 promieni, w odbytowej zaś 13-14. Otrzewna koloru czarnego (czarne wnętrze brzucha). Zęby gardłowe jednorzędowe, nożowate, 7/6/-6. Grzbiet niebieskoszary do zielonoszarego, o jasnym metalicznym połysku w okresie tarła. Płetwy piersiowe, brzuszne i odbytowa żółtawoczerwone do fioletowych. Długość 25-40 cm, maksymalnie 50 W płynących wodach (krainy lipienia i brzany) od północnej Francji, dorzecze Rodanu, poprzez dorzecza Renu i Dunaju po Morze Kaspijskie. Tworzy liczne podgatunki, Chondrostoma nasus borystenicum (w delcie Dunaju, w Dniestrze po Don), Chondrostoma nasus ohridanum (Jezioro Ochrydzkie), Chondrostoma nasus prespense (jezioro Prespa), Chondrostoma nasus vardarense (południowo-wschodnie Bałkany), Chondrostoma nasus variabile (północne dopływy Morza Kaspijskiego). W Azji Mniejszej spotykana tylko w zachodniej Turcji. Gatunkami blisko spokrewnionymi są Chondrostoma regium (centralna i wschodnia Turcja) i Chondrostoma cyri (południowe rzeki życia Stadna ryba przebywająca zazwyczaj przy dnie w płytkim nurcie, ponad żwirowymi ławami. Jedynie zimą schodzi w głębsze miejsca rzeki. Tarło od marca do maja. W tym okresie zarówno u samców, jak i u samic pojawia się wysypka tarłowa. Dojrzałe do rozrodu ryby ciągną stadami w górę rzeki. Kleista ikra o średnicy 1 mm (do 100000 sztuk na samicę) składana jest w płytkich miejscach nad żwirowym Zjada glony porastające podwodne kamienie, także korzenie roślin i drobne zwierzęta Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy świnki to… czyczuła, dunka, frycówka, nos, molawka, poduzd, siga, siuleja, srołka, piaskówka, podświnka, podustew oraz wędkarska Mięso świnki jest wprawdzie dość ościste, uchodzi jednak za smaczne. Najlepiej łowić ją po zapadnięciu ciemności, za jazami lub przy ujściach dopływów. Dobrymi przynętami są białe i czerwone robaki, ser, ciasto, a także nitkowate glony. Trzeba je podawać rybom jak najbliżej dna i na możliwie małym biała (Hypophthalmichthys molitrix)Karpiowate (Cyprinidae) Woda: rzeka, ujście, jezioro, stawPochodzi ze wschodniej Azji Planktonożerna U nas w warunkach naturalnych się nie rozmnażaUwagi: Zgodnie z Regulaminem Amatorskiego Połowu Ryb PZW nie posiada wymiaru, ani okresu zewnętrzna Wyciągnięte, nieco wygrzbie- cone, bocznie ścieśnione ciało, o szerokiej, spiczasto kończącej się głowie. Otwór gębowy górny, prawie pionowy, pozbawiony wąsów. Oczy małe, leżące poniżej środkowej linii głowy. Strona brzuszna z kilem biegnącym od wysokości szczelin skrzelowych do początku płetwy odbytowej. Łuski małe, 110-124 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa z 11-15, a odbytowa z 14-17 promieniami. Początkowe 2-3 promienie lekko pogrubione. Zęby gardłowe jednorzędowe, 4-4. Grzbiet ciemny. Boki i strona brzuszna u młodych ryb (1-3-letnich) srebrzyście ubarwione; w starszym wieku są ołowianoszare. Maksymalna długość 100 Ciepłe, głębokie wody płynące i jeziora na terenie Chin oraz w dorzeczu Amuru. Wprowadzona na Tajwan i do Tajlandii. Dzięki zabiegom zarybieniowym szeroko rozprzestrzeniana obecnie w wodach Europy Środkowej i życia W swej ojczyźnie tołpygi białe ciągną w okresie letnim z rzek na zalewowe obszary, z których powracają dopiero jesienią. Tarło odbywa się latem przy temperaturze wody 23-24°C. Ikra (do 500000 na jedną samicę) swobodnie unosi się w wodzie. Po zresorbowaniu zawartości woreczka żółtkowego wylęg udaje się w spokojne zakole rzeki, gdzie w początkowym okresie odżywia się zwierzęcym planktonem. W rzece Jangcy dojrzałość płciową uzyskuje w 3-4 roku życia, w Europie Środkowej (Węgry) w 5-6 Przy długości 5 do 10 cm w pokarmie młodych tołpyg białych zaczyna w coraz większym stopniu dominować fitoplankton. Równocześnie ich przewód pokarmowy wydłuża się, przekraczając 6-7-krotnie długość podobne Bardzo podobna jest tołpyga pstra (pochodzi z Chin, rośnie dwa razy większa), której oczy położone są jeszcze niżej. Kil na jej brzuchu ciągnie się jednak tylko od płetw piersiowych do otworu odbytowego, a płetwy piersiowe są dłuższe – skierowane ku tyłowi sięgają poza nasady płetw Ponieważ w dawnym Związku Radzieckim dokonywano w stawowej hodowli krzyżówek tołpygi pstrej z tołpygą białą, mieszańce mogą być spotykane również w polskich niekiedy dostać młode tołpygi białe i pstre długości 5-15 cm, przeznaczone do trzymania w stawikach ogrodowych. Przed ich kupnem warto sobie jednak uświadomić, że szybko urosną. Nawet w dużym stawie zabraknie wkrótce dla nich pokarmu, trzeba więc będzie je dokarmiać bardzo suchym pokarmem. Ryb zbyt już dużych dla stawiku nie należy wypuszczać do wód (Alburnus alburnus)Karpiowate (Cyprinidae) Woda: strumień, rzeka, ujście, jezioro, stawPrzypowierzchniowa ryba stadna Wyraźnie górny otwór gębowy Dawniej z jej łusek wytwarzano sztuczne perłyUwagi: Zgodnie z Regulaminem Amatorskiego Połowu Ryb PZW nie posiada wymiaru ani okresu zewnętrzna Ciało smukłe, bocznie ścieśnione. Jego wysokość jest około dwóch razy większa od szerokości trzonu ogonowego. Otwór gębowy górny, skośnie skierowany ku górze. Dolna szczęka nie pogrubiona, wysunięta ku przodowi. Bezłuski kil pomiędzy płetwami brzusznymi a odbytową. Łuski średniej wielkości, 46-53 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa z 11-12, a odbytowa, wyraźnie dłuższa, z 18-32 promieniami. Rozpoczyna się ona za tylną krawędzią płetwy grzbietowej. Zęby gardłowe dwurzędowe i piłkowane, Długie, gęsto ustawione wyrostki filtracyjne. Grzbiet koloru od zielonoszarego do zielononiebieskiego; boki i strona brzuszna intensywnie, srebrzyście lśniące. Płetwy grzbietowa i ogonowa jasnoszare do zielonkawych. Płetwy parzyste i odbytowa białawe; pomarańczowa nasada. Długość 12-15 cm, maksymalnie 25 W stojących i wolno płynących wodach na północ od Pirenejów i Alp, od Anglii (brak jej w Szkocji i Irlandii) i Francji po Ural oraz zachodnią część Kraju Zakaukaskiego. Także w basenie Dunaju i południowej Skandynawii. Na południowych Bałkanach występują dwa podgatunki tej życia Stadna, ruchliwa ryba powierzchniowa, żyjąca zarówno w strefie brzegowej, jak i otwartej wody. Wybiera miejsca spokojne, unikając wody zmąconej, a także rejonów silnie porośniętych roślinnością. Tarło od kwietnia do czerwca. W okresie tarła samce z wysypką tarłową. Ikra składana jest w płytkich, żwirowych miejscach strefy brzegowej, a także w dopływach i odpływach jezior. Kleiste jaja (około 1500) przyczepiają się do kamieni i podwodnych roślin. Po tygodniu wylęgają się z nich larwy. Po pierwszym roku życia ryby osiągają długość 3-5 cm. Dojrzałość płciową uzyskują w 2-3 roku Zwierzęta planktonowe, larwy europejski (Anguilla anguilla)Węgorzowate (Anguillidae) Woda: rzeka, ujście, jezioro, stawWędruje na tarło z rzek do morza Bardzo smaczna i ciesząca się dużą popularnością ryba konsumpcyjna W ciągu życia dwukrotnie przepływa AtlantykWymiar ochronny: do 40/45 cm Inne limity: 4 szt Zgodnie z Regulaminem Amatorskiego Połowu Ryb PZW – dobowy limit połowu (łącznie z sieją i linem). Uwagi: Na wodach PZW wymiar ochronny dla węgorza wynosi 45 cm, w wodach morskich obowiązuje wymiar 40 zewnętrzna Wężowate ciało pokryte śluzowatą skórą, w której bardzo głęboko osadzone są drobniutkie, podłużnie owalne łuski. Płetwy grzbietowa, ogonowa i odbytowa połączone są ze sobą i pozbawione twardych promieni. Nasada płetwy grzbietowej zaczyna się daleko poza zakończeniem płetw piersiowych. Brak płetw brzusznych. Węgorz żółty: grzbiet oliwkowobrązowy lub szarobrązowy. Strona brzuszna żółtawa. Węgorz srebrzysty (po osiągnięciu dojrzałości płciowej): grzbiet ciemny, szarozielony, boki i brzuch srebrzyste, o silnym połysku. Samce uzyskują długość do 51 cm i ciężar 150 g, samice do 150 cm i 6 Zlewisko północnej części Oceanu Atlantyckiego od dorzecza Peczory i Morza Białego, Islandii i Wysp Owczych po Azory, Wyspy Kanaryjskie i zachodnie wybrzeże Afryki; zlewiska Morza Północnego, Bałtyckiego, Śródziemnego (do Grecji) i Adriatyckiego. Współcześnie dzięki zabiegom zarybieniowym szeroko rozprzestrzeniony (np.: w dorzeczu Dunaju).Tryb życia Katadromiczna ryba wędrowna (to znaczy ciągnąca na tarło z wód słodkich do morza). Po 4-10 latach od wstąpienia do rzek i jezior w sierpniu lub wrześniu węgorz srebrzysty rozpoczyna wędrówkę do morza. Jego tarliska znajdują się w głębinach Morza Sargassowego. Tarło odbywa się wczesną wiosną po upływie półtora roku od początku wędrówki; po tarle wszystkie węgorze giną. Prawdopodobnie ikra swobodnie unosi się w wodzie. Przezroczyste, kształtem przypominające liść wierzbowy larwy unoszone są przez Prąd Zatokowy (Golfstrom) na wschód. Najmłodsze, które znaleziono, mierzyły 6 mm długości i unosiły się na głębokości 300 metrów. Mają one drobne, spiczaste zęby, którymi mogą chwytać pokarm, W miarę upływu czasu stają się grubsze i dłuższe i coraz mniej przypominają liść wierzby. W trzecim roku życia, przy długości około 7 cm jako węgorze szkliste docierają do europejskich wybrzeży. Mają teraz stożkowate zęby. Już jako węgorze wstępujące posuwają się wzdłuż brzegu w górę, pod prąd rzek. Wędrują zazwyczaj nocą. W tym czasie zaczynają się wybarwiać. Po pięciu latach życia wzrost samców ulega zahamowaniu. Trzymają się one w pobliżu wybrzeża, w przyujściowych odcinkach rzek i słonawych wodach. W odróżnieniu od nich samice wędrują daleko w górę rzek i cały czas rosną. Karłowate cykloidalne łuski tworzą się dopiero po kilku latach słodkowodnego życia. U dojrzewających ryb grzbiet przybiera czarne za barwienie, zaś boki są srebrzystobiałe. Ryby te nazywają się teraz węgorzami srebrzystymi. W końcu rozpoczynają długą, wynoszącą wiele tysięcy kilometrów wędrówkę do Morza Sargassowego, w czasie której w ich organizmie (mięśniach, przewodzie pokarmowym) następują głębokie Larwy w stadium „wierzbowego liścia” odżywiają się planktonem. Węgorze wstępujące – larwami owadów, drobnymi mięczakami, ślimakami i robakami. W zależności od rodzaju pobieranego pokarmu rozróżnia się węgorze wąskogłowe – których pokarm stanowią robaki, drobne ryby i stawonogi, larwy owadów, małe mięczaki – oraz węgorze szerokogłowe odżywiające się rakami i wędkarska Węgorz jest głównie rybą nocną, najlepiej więc bierze po zapadnięciu ciemności. Dobre warunki na udane połowy są wiosną i latem. Zimną porę roku węgorz spędza zagrzebany w mule dennym, a więc nie (Scardinius erythrophthalmus)Karpiowate (Cyprinidae) Woda: rzeka, ujście, jezioro, stawCzerwone płetwy Chętnie przebywa przy powierzchni wody Samce podczas tarła z wysypką godowąWymiar ochronny: do 15 cm Uwagi: Zgodnie z Regulaminem Amatorskiego Połowu Ryb PZW nie posiada okresu zewnętrzna Ciało wygrzbiecone, ścieśnione w płaszczyznach bocznych. Krawędź brzucha, pomiędzy płetwami brzusznymi a odbytową, w postaci kila. Początek nasady płetwy grzbietowej wyraźnie przesunięty do tyłu w stosunku do nasady płetw brzusznych. Otwór gębowy wąski, skośnie skierowany ku górze. Oczy złociście lśniące (znak rozpoznawczy w stosunku do bardzo podobnej płoci). Duże koliste łuski, 40-43 wzdłuż linii bocznej. W płetwach piersiowych po 16-17 promieni, w grzbietowej 10-12, a płetwa odbytowa ma ich 12-14. Zęby gardłowe dwurzędowe, Grzbiet i wierzchnia część głowy zielonoszare do zielonobrązowych, boki jaśniejsze, o mosiężnym połysku. Strona brzuszna ubarwiona srebrzyście. Płetwy brzuszne, odbytowa i grzbietowa pomarańczowe do krwistoczerwonych, u nasady w kolorze od brązowawego do szarego. Długość 20-30 cm, maksymalnie 45 Spokojne wody o mulistym podłożu, od Europy Zachodniej, przez Europę Środkową, północne Włochy i Bałkany, w basenie Morza Czarnego i Kaspijskiego, aż po Ural i Jezioro Aralskie. W środkowych i południowych Włoszech, na dalmatyńskim wybrzeżu i w centralnej Grecji występuje podgatunek Scardinius erythrophthalmus życia Ryba stadna, przebywająca zwykle pod powierzchnią wody wśród roślinności strefy przybrzeżnej. Tarło od kwietnia do maja. Kleista ikra o średnicy 1,5 mm (100000-200000), składana jest na roślinności wodnej. Okres inkubacji trwa 3 do 10 Głównie pokarm roślinny; również małe organizmy Inne, czasami całkowicie zapomniane nazwy wzdręgi to… czerwionka, krasnopióra, czerwonka oraz czerwona płotka. Wzdręga to jedyna rodzima ryba, która żywi się głównie glonami i roślinami wodnymi, zmniejszając dzięki temu ich zagęszczenie w zamieszkiwanych przez nią zbiornikach. W dużych stawikach ogrodowych może być dzięki temu atrakcyjną i godną polecenia alternatywą dla nader żarłocznego i zbyt szybko rosnącego amura białego. Szczególnie efektowna jest odmiana wzdręgi o złotym ubarwieniu ciała. ^{Ryby słodkowodne są przystosowane do życia w różnorodnych siedliskach. Niektóre gatunki mogą przetrwać w łagodnych temperaturach (24 stopnie Celsjusza), podczas gdy inne kwitną w temperaturach od 5 do 15 stopni Celsjusza. Ryby słodkowodne występują w płytkich mokradłach, jeziorach i rzekach, gdzie zasolenie wody jest mniejsze} Share Pin Tweet Send Share Send Rosyjskie rzeki dają wędkarzom możliwość złapania najbardziej różnorodnych ryb. Zbiorniki i jeziora również nie pozostają w tyle, oferując każdemu, aby usiadł na brzegu z wędką i spróbował "szczęścia". Więc w jakich wodach Rosji są największe ryby złowione?Najlepsze rosyjskie rzeki do łowienia rybW rzekach Rosji złowi się kilkadziesiąt gatunków ryb. W każdym z regionów naszego kraju jest wiele miejsc rybnych - region moskiewski, Karelia, Buriacja i centralna Rosja słyną z dobrego rybołówstwa. Więcej szczegółów na temat najbogatszych w ryby AngaraRzeka Angara jest bogata w ryby, gdzie ukąszenie nie zatrzymuje się prawie przez cały rok. Można tam złowić sorgo, lipień, szczupak, miętus, minnow i wiele innych gatunków ryb. Usiądź na plaży, podziwiaj piękno, słuchaj dźwięków natury, łowiąc ryby - marzenie każdego rybaka. Pochodzą z całej Rosji, ponieważ po prostu nie ma drugiego takiego Angara można uzyskać bogaty połów Rzeka DubnaRzeka Dubna płynie w dwóch obszarach jednocześnie - Władimir i Moskwa, ciągnąc się przez sto sześćdziesiąt siedem kilometrów. Zazwyczaj rybacy przybywają z tych obszarów w nadziei na złowienie leszcza, dopalacza, szczupaka, płoci, wzdręgi i okonia. Są tam również złowione Asp, kleń, dace, miętus i jest dobra do łowienia zarówno zimą, jak i latem DnieprRybacy mieszkający w centralnej części Rosji wybierają rosyjski Dniepr do łowienia ryb. Należy zauważyć, że rzeka jest bardzo różna pod względem długości, jednak istnieją miejsca, gdzie leszcz, płoć, okoń, karaś, a także sandacz, lin i sum są pięknie Dnieprze doskonale nudzi się złapany Lena RiverRyby przybywają do rzeki Lena nie tylko z całej Rosji, ale także z zagranicy. Łowienie ryb nie jest tak bogate, jak interesujące. Niektórym udaje się złapać takie ryby jak lipień, jaź, chir, tajma, omul, jazgarz, rzece Lena omul jest dobrze złapany. Chwytliwe jeziora i zbiorniki wodneZbiorniki i jeziora Rosji są nie mniej korzystne dla wędkarzy niż rzeki. Istnieją specjalne miejsca, które są znane zawodowym rybakom. Takie miejsca na ryby są dla nich prawdziwym ŁadogaWśród europejskich jezior słodkowodnych Ladoga jest największa. Znajduje się w Karelii i regionie Leningradu. Łap ryby tam tylko z licencją. Na jeziorze przychodzą jako miłośnicy tradycyjnego wędkarstwa i miłośnicy podwodnego wędkowania. Rybacy, którzy odnieśli największe sukcesy, nie wychodzą bez łowów - są to lipień, stynka, wzdręga, sandacz, leszcz, jesiotr i Ładoga - miejsce połowów regionu północno-zachodniego Rosji Zbiornik KlinskoeW pobliżu miejscowości Dyatlovo, w pobliżu miasta Klin, znajduje się bogaty w ryby zbiornik Klinskoe. Jest to kompleks kilku dużych zbiorników. Rybacy, którzy przyjdą tam z wędkami, na pewno wyjadą ze swoim połowem, gdzie mogą znajdować się sandacze, karpie, liny, karaś, miętus czy miejsca do wędkowania znajdują się na przedmieściach Gorky ReservoirTen zbiornik jest ogromny, dla którego często nazywany jest morzem. Uchwycenie terytorium czterech obszarów jednocześnie, jest prawdziwym rajem dla miłośników wędkowania, którzy żyją w bliskości. Czasami wędkarze udają się z rodzinami na wyspy, gdzie odpoczywają w samotności, ciesząc się niemal dziką przyrodą i łowiąc morze jest nadal miejscem ryb Gdzie indziej czekać na bogaty połówNie tylko rzeki i jeziora są bogate w ryby. W Rosji jest wiele innych zbiorników wodnych, w których można łowić ryby. Rybacy, szukając najlepszego i najbogatszego miejsca do wędkowania, podróżowali po całym AzowskieJedno z tych miejsc - Morze Azowskie. Jak wiadomo, jest płytka, głębokość nie przekracza piętnastu wędkarzy rybołówstwo na Morzu Azowskim jest prawie zawsze udane, zwłaszcza jeśli chodzi o dzikie połowy. Istnieje co najmniej pięćdziesiąt gatunków ryb, są tu zarówno próbki słodkowodne, jak i płytkich Azowach rybacy znajdują chwytliwe miejsca Gospodarstwo pstrąga w SocziWędkarstwo z maksymalnym komfortem organizowane jest w Soczi na farmie pstrąga. Jest to sto jedenaście stawów znajdujących się nad brzegiem rzeki Mzymta. Około 90% wszystkich pstrągów w Rosji uprawia się na tej farmie. Rybacy, którzy przybyli tam w celu robienia tego, co kochają, czasami łapią duże osobniki ważące do dwunastu najlepiej przyłapać tutaj. Jeśli zapytasz rybaków mieszkających w różnych regionach Rosji, gdzie, ich zdaniem, najbardziej podejrzane miejsce, odpowiedzi będą inne. Większość odpowie, że najbardziej podejrzanym miejscem jest delta Wołgi, położona w regionie Astrachań. Tam, jak żartują rybacy, jest o wiele więcej miejsc ryb niż sami Wołgi to prawdopodobnie najbardziej podejrzane miejsce w Rosji Szczególnym miejscem jest Akhtuba, zwana "Mekką" dla rybaków. Ludzie, którzy pasjonują się łowieniem ryb w Akhtuba, mogą dużo miejscach i trofeach ryb, uzyskanych w tych miejscach, dodaje się legendy, składają się fantastyczne Rosji jest wiele chwytliwych miejsc, ale największa ryba jest złowiona w innych krajach. Na stronie znajduje się artykuł o największej rybie. Share Pin Tweet Send Share Send Obejrzyj wideo: Rosja- łowienie ryb spod lodu (Sierpień 2022).

ISBN 83-09-00045-6. brak strony w książce; Josef Reichholf, Gunter Steinbach, Claus Militz: Wielka encyklopedia ryb : słodkowodne i morskie ryby Europy. Wiśniewolski Wiesław (tłum.). Warszawa: Muza, 1994. ISBN 83-7079-317-7. brak strony w książce; Fritz Terofal, Claus Militz: Ryby słodkowodne. Leksykon przyrodniczy. Henryk Garbarczyk

^{Płoć należy do rodziny karpiowatych, rodzaju płetwiastych. Znanych jest kilka jego typów. Niektóre z nich są słodkowodne, żyją tylko w rzekach, stawach, kanałach, inne są półanadromiczne, to znaczy żyją w ujściach morskich i słonawych morzach lub jeziorach, a na tarło składają się w rzekach. Więcej szczegółów na temat tego typu ryb, ich opis, klasyfikacja, cechy wędkarskie i wiele innych przydatnych informacji - rozpoznajesz rybę?Ta nie kapryśna ryba jest szeroko rozpowszechniona w zbiornikach wodnych na całym świecie, mało wymagająca dla pożywienia, łatwo przechodzi z jednego rodzaju pokarmu na inny. W Rosji takiej różnorodności gatunkowej nie obserwuje się, zbiorniki wodne zamieszkuje płoć i dwa jego podgatunki - vobla i ma wydłużony korpus, który swoim kształtem przypomina nieco śledzia. Jej plecy są pomalowane na czarno, co daje zielonkawy lub niebieskawy odcień, a boki i brzuch są srebrzyste. Przed rozpoczęciem tarła niektóre ryby pokryte są małymi białawymi plamami. Z biegiem czasu ciemnieją i twardnieją, więc łuski są szorstkie w dotyku. Srebrzyste łuski są duże i mocno dociśnięte do zależą od wieku i charakteru zbiornika. Czasami zdarzają się okazy o raczej jasnych, złocistych łuskach, a ich tył i boki mają bardziej czerwonawy pysk płoci znajduje się na końcu tępego pyska. Zęby gardłowe nie są ząbkowane, jednorzędowe. Rozwidlona płetwa ogonowa i grzbietowa jest szaro-zielona, reszta płetw (brzuszna, piersiowa i odbytowa) jest czerwono-pomarańczowa. Tak jest ubarwiona płotka. Inne podgatunki różnią się nie tylko kształtem ciała, ale także cechą płoci, dzięki której wyróżnia się na tle licznych przedstawicieli rodziny karpiowatych, jest kolor tęczówki oka - jest pomarańczowy z krwistoczerwoną plamką w górnej mówimy o wielkości, a mianowicie o długości ciała, to płoć półanadromiczna ma największą długość - do 50 cm, żywa płoć, która jest stale w słodkiej wodzie, jest gorsza i rośnie średnio do 30 cm. KlasyfikacjaLiczne podgatunki są podzielone na przedstawicieli słodkowodnych, którzy nigdy nie opuszczają rzek i zbiorników ze słodką wodą, nazywane są rybami rezydentami i tymi, którzy wolą żyć w wodach słodkowodne:Płoć zwyczajna . Ryba jest mała, osiąga zaledwie 30 cm, żyje w morzach Kaspijskiego i Azowskiego, w jeziorze czebakowa lub syberyjska to handlowa ryba pozyskiwana na skalę przemysłową. Różni się od innych gatunków szybkim wzrostem i rozmnażaniem. Jego siedliskiem są zbiorniki słodkowodne Uralu i inne niż słodkowodne:Aral płoć to ryba szkolna występująca w dorzeczach rzek Amu-daria i Syr-daria. Osiąga rozmiar 40 cm, maksymalna waga 1200 vobla to handlowa ryba żyjąca w Morzu Kaspijskim, w celu tarła i zimowania trafia do wód Wołgi. Można go odróżnić od płoci po ciemnoszarych płetwach z czarną obwódką. Dorasta do 30 cm, waga - 1500 azowowsko-czarnomorski jest także handlową rybą półanadromiczną żyjącą w morzach Azowskim i Czarnym. Na tarło trafia do wód rzecznych. Średnio dorasta do 35 cm, ale są okazy o długości 50 cm i wadze 2 kg. Ryba jest większa niż płoć, zęby są grubsze. Średnia długość, cm Średnia waga, kg Liczba łusek w linii bocznej, szt. Płoć zwyczajna 50 40-45 Chebak 35 40-45 Baran 25-30 2 48-52 Vobla trzydzieści 41-48 SiedliskoPłoć preferuje rzeki bez burzliwych prądów, lubi spokojne rozlewiska z bogatą roślinnością. Piaszczyste dno i ciepła woda to wszystko, czego potrzebuje do normalnego życia. Ukrywa się przed drapieżnikami w trzcinach i pałkach, w upale przenosi się w cień zalanych krzaków i pni drzew. Występuje w małych stawach, rzekach i strumieniach, jeziorach. W basenach mórz Czarnego, Kaspijskiego i Azowskiego występują liczne ławice woli pływać na dnie zbiornika, ale jest zmuszona wznieść się do środkowych warstw wody, aby zdobyć pokarm. W gorącym sezonie pływa w pobliżu powierzchni wody, gdzie zajada się owadami, które przypadkowo wpadły do to je?Ten rodzaj ryb jest wszystkożerny. Płoć żywi się pokarmem roślinnym i zwierzęcym, więc nie brakuje jej. Spośród roślin woli glony i inne rośliny, a także larwy, różne owady, narybek i mięczaki. Gatunki półanadromiczne jedzą plankton, małże dwuskorupowe i życiaNie można znaleźć płoci, ta ryba gromadzi się w szkołach, w których przeważnie przebywają osobniki tej samej wielkości. Małe ryby trzymają się bliżej lądu, dorosłe płocie preferują początku wiosny wszystkie ryby żyjące w stojącej wodzie pędzą do płytkiej wody z ciepłą wodą, ponieważ tutaj szybciej nagrzewają się pod promieniami słońca i przygotowują się do gdy pogoda jest upalna, duże ryby wypływają z małych rzek i migrują w głębsze zimnych miesiącach całe stado pływa w głębinach na zimowanie, aby uchronić się przed mrozem. Ukrywa się pod zaczepami, jaja płoci (dokładnie tyle trwa dojrzewanie ryb od urodzenia) zaczyna składać się w drugiej połowie kwietnia, kiedy woda jest podgrzewana do +8 ° C. W takim przypadku woda powinna opadać po uwolnieniu od lodu. Na kilka tygodni przed tarłem ryba „ubiera się” w strój godowy, jak wspomniano powyżej, na jej ciele pojawiają się białe plamy. Jednak znikają tydzień po tarle. Do tarła płocie pływa w dużych stadach. Dlatego procesowi temu towarzyszy hałas, wyraźnie słychać, jak ryba pluska i bawi się, zwłaszcza jeśli składa jaja w jeziorze. Ryby, jak na komendę, wyskakują z wody, szybując w górę, a następnie trzepocząc na powierzchni wody, reszta wycina małe kółka lub opisuje zygzaki w dość dziwnej „pozie” - brzuchem do góry lub na ryb stwarza wrażenie, że „ocierają się” o siebie i powierzchnię wody. Takie tarło zapewnia wysoki stopień zapłodnienia jaj, podczas gdy samica płoci znosi do 100 tys. Jaj. W rzekach tarło nie jest tak hałaśliwe, ale jest również zauważalne i dłuższe z powodu zimnej wody. Z zimnym trzaskiem tarło może trwać do 3 podgatunki, aby złożyć jaja, muszą najpierw wspiąć się na rzekę w dolne partie słodką wodą. Samice składają jednorazowo jaja, zmiatając od 10 do 202 tysięcy jaj, które mają zielonkawy odcień. Kawior jest miękki, przezroczysty i lepki. Z tego powodu łatwo przylega do źdźbeł trawy lub mchu. Zrodzone ryby po tarle ponownie wracają do 7-14 dniach narybek wyłoni się z jaj. W połowie maja zwinne ławice narybku pędzą w pobliżu powierzchni wody. Przed drapieżnymi rybami, w tym przed większymi krewnymi, chowają się w trawie i trzcinach. Początkowo żywią się swoim woreczkiem żółtkowym - to wyrostek jelita, w którym znajduje się zapas żółtka, ale przychodzi czas, kiedy jest opróżniany, a narybek musi szukać nowego pokarmu - małego planktonu. Dorastające młode osobniki stopniowo przenoszą się do skorupiaków i roślin. W lipcu młode zwierzęta opuszczają schronienie i wpływają na otwarte wody, by ostatecznie osiedlić się tam pod koniec sierpnia. Płoć wędkarskaPłoć mieszkalna to nie tylko ryba handlowa, która jest coraz częściej wykorzystywana do produkcji karmy dla kotów i dodatku do mieszanek paszowych, ale wykorzystywana jest także do wędkarstwa sportowego. Łowiąc ją, rybak demonstruje swoje umiejętności, jest też przynętą do połowu większych drapieżników - sandacza, szczupaka, suma. Płoć łowi się prawie przez cały rok, na haczyk łowi się nie tylko podczas silnych mrozów - w grudniu i okres połowu:Maj to druga połowa dnia, do tego czasu woda dobrze się nagrzewa;letnie świty;tydzień przed tarłem - płoć zaczyna jeść, traci czujność i mniej znajduje błędy w przynęcie;na pierwszym i ostatnim wędkarstwa o różnych porach rokuWiosną, gdy zbiorniki wodne są wolne od lodu, płocie zasiedlają płytkie wody. Do wędkowania weź wędkę wyposażoną w cienką żyłkę, lekki spławik i mały haczyk. Z przynęty wybiera się bloodworms, gnojoworm, ciasto lub robaki, które są wysyłane w dół lub opuszczane na dno zbiornika, w zależności od wybranego tarta i płatki owsiane są używane jako żywność uzupełniająca. Podczas tarła w większości zbiorników wodnych zabrania się połowów płoci. W tym okresie ryba niczego się nie boi do tego stopnia, że można ją złapać ręką. Latem, wraz z nadejściem upałów, w pobliżu lądu można znaleźć tylko małe ryby. Skubnięcie jest bardzo nastrojowe. Dobrze karmione płocie nie są zainteresowane przynętą. Aby go złapać, wybierz skróconą wędkę z haczykiem numer 16-20 i cienką smyczą. Na przynętę łapie się larwy, bloodworms czy chruściki, ale na płocie bardziej kuszą koniki polne, korniki i ugryzienie ożywa. W tym okresie lepiej jest wybierać płytkie zbiorniki wodne do łowienia ryb, ale o dużej powierzchni. Aby zainteresować rybę, na haczyku umieszcza się dżdżownicę lub kilka robaków. W październiku i listopadzie, przy pierwszych zauważalnych mrozach, ryby gromadzą się w ławicach i wypływają w głębiny na ryby są wabione przez ochotki, ćmy łopianowe i łowione na przynętę. Linia jest wybrana cienka - 0,1-0,12 sprzęt wybrać?Do łowienia nadają się zarówno donki, jak i sprzęt spławikowy. Żyłka będzie potrzebować cienkiej do 0,15 mm, spławik jest jeszcze mniejszy do 0,1 mm. Haczyki są małe. Jeśli zgryz jest słaby, stosuje się żółty haczyk, ponieważ jest mniej widoczny. Spławik powinien być lekki i mieć kolor kamuflażu, aby nie wystraszyć ryby, gdyż zwykle łowi się go na płytkiej głębokości lub w pobliżu samej łowienia latem sprzęt przygotowany jest bardziej niepozorny i wrażliwy, żyłka i haczyk są cieńsze. W tym okresie płoć nie ma problemów z jedzeniem, przez co staje się wybredna i płochliwa. Przynęta jest ustawiona tak, aby całkowicie ukryć ukłucie gryzie ryba?Płoć to ostrożna i inteligentna ryba. Jej ugryzienie jest szybkie i ostre, często rybak nie ma czasu, aby zauważyć, jak udało jej się wyciągnąć przynętę z haczyka. Duże płocie mają odważniejsze brania, a uważny wędkarz nie przegapi swojej szansy na złowienie. Małe ryby mogą dość mocno drażnić nerwy, czasami ma się wrażenie, że ryba po prostu kpi z niedoszłego rybaka. Ale to jest dalekie od przypadku. Płoć, jak każda żywa istota, chce żyć, czuje niebezpieczeństwo i działa bardzo ostrożnie. Uprawa płociPłoć nie jest sztucznie hodowana na skalę przemysłową. Zwykle uprawia się go równolegle z innymi gatunkami karpi w celu pozbycia się nadmiaru roślinności w go zasiedlić we własnym stawie, zapewniając niezbędne warunki do życia. „Apetyt” płoci zależy od temperatury wody i pory roku. Optymalna temperatura wody to + 18… +24 ° C. Kiedy ostygnie, zmniejsza się intensywność karmienia, zimą praktycznie nie wymaga jedzenia. Należy pamiętać, że płocie zjadają dużo zooplanktonu, który odżywia się glonami, dzięki czemu staw może szybko więc, chociaż płoć jest rybą o niskiej wartości, wędkarze lubią go łowić. Odpowiednie miejsca, sprzęt i przynęta są częścią udanej wyprawy wędkarskiej. Obserwacja i uwaga to kolejny element, który zależy tylko od rybaka.} Zanurz kilka plastrów ziemniaków na noc w słonej lub słodkiej wodzie. Te namoczone w słonej wodzie będą jeszcze chrupiące, ale te słodkowodne, po wchłonięciu wody, będą bardziej miękkie. Ryby słonowodne, oprócz tego, że wchłaniają wodę poprzez osmozę, muszą celowo pić wodę, aby dostała się do ich organizmu.

W Rosji łowienie szczupaków cieszy się ogromną popularnością, pomimo kościstego i suchawego filetu tej ryby. Łowienie tego płodnego i wcześnie dojrzałego łowcy słodkowodnych trwa przez cały rok. Ale najlepsze jest to, że przyłapana jest wczesną wiosną i jesienią, bo uwielbia zimną wodę. Klasyfikacja naukowa Co wiadomo o szczupaku? Po pierwsze, ryba jest wyraźnym drapieżnikiem i kanibalem, znanym z wyglądu, siedlisk, sezonów i metod połowowych. Charakterystyka naukowa wygląda następująco - Esox lucius, co po łacinie oznacza "szczupak zwyczajny". Ciekawostką jest to, że z całej rodziny szczupaków, tylko szczupaki są słodkowodne. Te ryby należą do królestwa zwierząt. W klasyfikacji istnieje coś takiego jak domena lub królestwo. W tej części szczupaki są wymienione jako eukarionty (organizmy z komórkami jądrzastymi). Typ tych ryb to akord. Klasa, do której należą, jest nazywana Ryba płetwowata. Odłamek zwany szczupakiem. Rodzina, jak wspomniano powyżej, jest szczupakiem, a rodzaj, oczywiście, jest szczupakiem. Te ryby mogą teoretycznie osiągnąć 1,8 metra długości, ważą do 32 kilogramów i żyją do trzydziestu lat. Ich ciało jest wydłużone, kufa jest wydłużona, z rozszerzoną żuchwą. Szczupak jest cętkowaną rybą, jej grzbiet jest ciemny. Historie rybaków Rybacy, podobnie jak myśliwi, pasja często rozwijają się w pasję. Nie tylko sam proces wędkowania staje się atrakcyjny, ale wszystko z nim związane: wycieczka do miejsc rybackich, bezpośrednie łowienie ryb, wieczorna wymiana opinii i informacji wokół ognia, legendy, informacje, kiedy, gdzie i jak złowił największy szczupak na świecie. Ponieważ ich siedliskiem jest Europa, Syberia i Ameryka Północna, miejsca te należą do dłoni przez połów dużych osobników. Dzika fantazja, w którą chętnie wierzą Należy zauważyć, że każde hobby jest otoczone jego legendami. Ryby o długości do jednego metra i wadze do 20 kilogramów nie są trwałe, ale często. Legendy mówią o szczupakach potworów. A te najbardziej popularne, ze wskazaniem wielkości i roku połowu, znane są nie tylko każdemu łowczyniowi, ale także każdemu wędkarzowi. Historia jest obowiązkowa, że w 1497 roku największy szczupak na świecie został złapany w tym, co jest teraz w Niemczech. Ryba miała nie tylko fantastyczne wymiary: długość osiągnęła 5,5 metra, waga 140 kg - ale wiek złowionego szczupaka był nierealny - 270 lat. Cudowny pierścionek Pierścień nałożony na rybę w 1230 roku pomógł ustalić wiek. Ta informacja została na niej wyryta. Oprócz tego doniesiono, że szczupaka obrączkowano na polecenie Fryderyka II, cesarza Cesarstwa Rzymskiego. Były doniesienia, że największy szczupak na świecie stał się biały od starożytności, ponieważ ze względu na nierzeczywisty wiek, pigment całkowicie zniknął w skalach. Wiarygodność opowieści dała fakt, że szkielet potwora został przeniesiony do Muzeum w Mannheim i rzekomo badali go niemieccy naukowcy. Prawdą jest, że jest ustalone, że szkielet został zamontowany z kości kilku szczupaków. Nie ma jednak udokumentowanych faktów na temat tego, że ta historia miała miejsce w rzeczywistości. Najdłuższy okres życia tej ryby, zarejestrowany w rzeczywistości, wynosi 33 lata. Kolejna legenda, lub Ring Again Największy szczupak świata złapany na terytorium naszej ojczyzny, złowiony w sieci podczas oczyszczania Królewskich Stawów w 1794 roku. Patriotyczna legenda nieco powtarza spisek, który już został powtórzony. Złotego pierścienia przymocowano do skrzeli łowionej ryby, na której wskazano, że w ten sposób ryba została oznaczona w kierunku Borysa Godunowa, który miał dość potężne łowisko jesiotra w pobliżu Moskwy. Wymiary tego złowionego szczupaka były o wiele skromniejsze: miały tylko 2 metry długości i 60 kg wagi. Ryba żyła 190 lat. Ponownie, nie ma oficjalnego potwierdzenia. Istnieje inna legenda, której lojalność nie jest wątpliwa, chociaż nie ma ani jednego faktu świadczącego o prawdziwości wydarzenia. Jakby w 1660 r. Francuz Pierre-Esprit Radisson złapał i zarejestrował szczupaka o wadze 75 kg i długości 2 metrów. Patriotyczny skarb W rzeczywistości jest fotografia, która pokazuje największy szczupak na świecie. Rekord został ustanowiony w Rosji w 1930 roku nad jeziorem Ilmen. Ryba została zaczepiona. Została oficjalnie zmierzona, a wymiary są stałe. Największy szczupak na świecie miał masę zaledwie 35 kilogramów, a nie 190 lub 270. Jest naprawdę ogromny i może wstrząsnąć wyobraźnią: jest trzymany przez trzy osoby, nawet stojąc obok siebie. Długość tej ryby osiągnęła 1,9 metra. Odkąd została złapana w Rosji, należała do wspólnych szczupaków. Oficjalne dokumenty Największe i najtrwalsze ryby tego gatunku występują w Ameryce Północnej i nazywa się je maskowaniem. Jak już wspomniano, największy szczupak złowiony na świecie został złowiony w jeziorze Ilmen, a największy masakrzyk został złapany w 1957 r. W rzece Świętego Wawrzyńca, a ważył 32 kilogramy. Największy szczupak łowiony w USA wyniósł 25 kg. I złapał ją w 1940 roku. Dziwne jest zdjęcie szczupaka złowionego w Ilmen, jest tam opis danych, a na pytanie, ile szczurów waży największy na świecie, odpowiada odpowiedź - nieco ponad 25 kg. Należy dodać, że w 1979 r. Otwarto księgi katastralne w Anglii, w których rejestrowano wszystkich dużych złowionych szczupaków, przekraczających wagę 14 kilogramów. Chcę wierzyć w niewiarygodne Trzeba powiedzieć, że dane prezentowane w różnych artykułach są w jakiś sposób niespójne. Możesz przeczytać wiadomość, która w Jezioro Ładoga ryba ważona 5 kg ważyła 49 kg i 200 gramów. To wydarzenie miało miejsce w rejonie Sortavali. Chciałbym więcej szczegółów. Czy to wydarzenie zostało odnotowane w angielskim katastrze, czy w "Księdze rekordów Guinessa", jaka jest długość tej ryby, w którym roku zostali złapani. Fakt, że rekordowe szczupaki o wadze do 20 kg i do 20 lat znaleziono w Lake Ladoga, jest dobrze znany, zarejestrowany i potwierdzony dokumentami fotograficznymi, ale do 49 kg!

Ryby słodkowodne z reguły są mniej tłuste niż ryby morskie. Mimo to mają wiele ważnych mikroelementów i witamin, więc z pewnością warto uczynić je stałym gościem w swojej kuchni. Ich delikatny smak potrafi sprawić prawdziwą przyjemność podniebieniu. A które z nich mają najmniej ości? Sum europejski

Mało osób się nad tym zastanawia. W sumie zawsze można przecież kupić filet i mieć to już gotowe. Tyle tylko, że smak gotowego już filetu nijak nie może równać się ze świeżą rybą, którą sami przygotujemy. Warto więc nauczyć się filetowania ryb. I choć początkowo może się to wydawać trudną sztuką, to w rzeczywistości nie… Więcej Jak filetować rybę? Ryby i owoce morza są generalnie uważane za bardzo zdrowe. Tyle tylko, że niektórych gatunków zdecydowanie lepiej unikać. Z dzisiejszego wpisu dowiesz się, jakie ryby są najzdrowsze. Warto to wiedzieć – ostatecznie, jesteśmy tym, co jemy, prawda? Ryby – co zawierają? Co właściwie powoduje, że ryby są tak zdrowe? Które ze składników zawartych w mięsie… Więcej Jakie ryby są najzdrowsze? Sezon grillowy już za chwilę rozpocznie się w najlepsze, więc warto zastanowić się nad jakąś alternatywą dla nieco oklepanego już mięsa. Ciekawym rozwiązaniem mogą być ryby. Dziś – pomysł na rybę z grilla! Ryba na grilla – czy warto? W porównaniu z mięsem, ryby wymagają znacznie krótszego grillowania. A przy tym – przygotowane w ten… Więcej Cukinia i ryba na grilla Zaraz zaraz! Karp na Wielkanoc? Czy tu nie ma jakiejś pomyłki? Nie! Rzeczywiście ta ryba kojarzy się raczej ze świętami Bożego Narodzenia, ale wcale nie oznacza to, że nie możemy jej wykorzystać również w trakcie wiosennych świąt. Tym bardziej, że niezwykły smak karpia doskonale komponuje się z innymi, tradycyjnymi polskimi potrawami. O karpiu To ryby… Więcej Przepisy na Wielkanoc – postaw na karpia! Szukasz inspiracji na temat tego, jak przygotować sandacza? Mamy dla Ciebie kilka pomysłów. To kolejna z ryb, które idealnie sprawdza się w diecie osób, którym zależy na zachowaniu zdrowia, a także pięknej sylwetki. Od kilku lat sandacz zdobywa coraz większą popularność, dlatego warto przyjrzeć się mu nieco bliżej. Tym bardziej, że używając jego mięsa można… Więcej Sandacz – kilka pomysłów Karp w zalewie octowej to nie jedyny wariant ryby w słoikowej wersjimożna przygotować w takie słoikowej wersji – nadaje się do tego także dorsz, mintaj, szczupak i inne dość twarde i zwarte gatunki ryb. Można przygotować je jako samodzielne danie lub tez wykorzystać poświąteczne niezjedzone kawałki karpia. Ryba w zalewie octowej to świetny sposób na pozostałości… Więcej Karp w zalewie octowej Jak smażyć karpia, aby miał chrupiącą skórkę? A może lepiej wykorzystać przepis na ciasto naleśnikowe do ryby? Czy ryba musi się marynować w przyprawach i mleku? Dzisiejszy wpis rozwieje wasze wszelkie wątpliwości! Aby smażony karp miał chrupiącą skórkę, wystarczy delikatnie oprószyć go mąką. Gęste ciasto naleśnikowe jest w tym przypadku zupełnie zbędne, bo ryba sama… Więcej Jak smażyć karpia? Jakie wybrać ryby na Wigilię? Czy zawsze musi być to tradycyjny karp? A co, jeśli któryś z gości nie przepada za słodkowodnymi rybami? Postanowiłam Wam pomóc i przygotowałam małą ściągawkę moich najlepszych przepisów na rybę na święta Bożego Narodzenia. Jaka ryba na wigilijny stół? Wieczerza wigilijna ma u nas w Polsce piękną tradycję. Na bogato… Więcej Ryba na Wigilię i na Święta Moi drodzy, przedstawiam moje najnowsze popisowe danie: oto pieczony pstrąg z herbacianym masłem! Najlepiej smakuje serwowany z ziemniakami pieczonymi z rozmarynem oraz z lekkim dressingiem jogurtowym. Gdyby nie dodatek masła to można by powiedzieć, iż jest to danie idealne dla osób odchudzających się i stosujących dietę wątrobową. Zaczynamy! Pstrąga z masłem można nie tylko piec,… Więcej Pstrąg z herbacianym masłem Ostatnio jedna czytelniczka mojego bloga poprosiła mnie o przepis na kebab z ryby. Szczerze mówiąc w pierwszej chwili nie wiedziałam, jak zareagować na tę prośbę, bo kebab kojarzy mi się z kuchnią bliskowschodnią, baraniną lub drobiem przepełnionym aromatami tamtejszych przypraw. Jednak skoro hamburgera dało zastąpić się fishburgerem, to na pewno można pokusić się o przygotowanie… Więcej Kebab z ryby w tortilli Nawigacja po wpisach

W niektórych opracowaniach rybołówstwo odnosi się tylko do połowów morskich a połowy słodkowodne określane są terminem rybactwo. Najważniejsze łowiska morskie znajdują się w miejscach mieszania się wód o różnej temperaturze i zasoleniu. Warunki takie sprzyjają rozwojowi planktonu, który stanowi główne pożywienie ryb. data publikacji: 11:28 ten tekst przeczytasz w 7 minut "Ryby są zdrowe!" – to zdanie często pada z ust dietetyków, lekarzy i nie tylko. Światowa Organizacja Zdrowia (WHO) oraz Organizacja do Spraw Wyżywienia i Rolnictwa (FAO) zalecają regularne spożycie ryb (1–2 porcje tygodniowo). Wyborem większości osób są ryby morskie. Warto jednak zadbać, aby na talerz trafiały równie przepyszne i bogate w składniki odżywcze ryby słodkowodne. Jak się okazuje, ryba rybie nierówna i najpopularniejsze gatunki wcale nie stanowią pożywnych posiłków. Czy ryby słodkowodne są zdrowe? Jakie gatunki warto wybierać, a których unikać? Czy wszyscy mogą bez obaw je spożywać? Stephen Gibson / Shutterstock Ryby słodkowodne – wartości odżywcze Gatunki ryb polskich jezior Karp – ryba słodkowodna nie tylko w Wigilię Ryby słodkowodne – cenne źródło witamin Ryby słodkowodne a depresja Ryby słodkowodne – jak je jeść i jakie wybrać? Ryby słodkowodne – pomocne w odchudzaniu Czy można bez obaw jeść wędzone ryby słodkowodne? Ryby słodkowodne – czy ich spożywanie jest w 100 proc. bezpieczne? Ryby słodkowodne a ciąża Ryby słodkowodne – dla kogo? Ryby słodkowodne – wartości odżywcze Ryby słodkowodne są bogate w kwasy omega-3. Zalicza się do nich kwas linolowy (CLA), alfa-linolenowy (ALA) i dokozaheksaenowy (DHA). Oprócz tego są cennym źródłem składników mineralnych, takich jak cynk, magnez, potas, wapń. Zawierają również witaminy A, witaminy E, witamin z grupy B, w szczególności witaminy B12. Na wyróżnienie zasługują wolno żyjące drapieżne gatunki ryb słodkowodnych (pstrąg, sum, węgorz, szczupak, sandacz). Podstawowy ogólny skład chemiczny mięsa ryb: 0,1 proc. sacharydów (głównie glikogen), 1–20 proc. tłuszczu (lipidy), 15–19 proc. białka, 63–78 proc. wody. Wpływ na jakość wartości odżywczych mają: skład wody, temperatura, dostarczane rybom pożywienie, gatunek, wiek oraz stan fizjologiczny ryby. Gatunki ryb polskich jezior Roczne spożycie ryb słodkowodnych i morskich w Polsce jest stosunkowo niskie w porównaniu do wielu krajów europejskich. Średnie roczne spożycie ryb na Polaka to 6,7 kg, gdzie w Norwegii wynosi 67 kg na osobę. Polskie zbiorniki śródlądowe są siedliskiem dla 83 gatunków ryb. Najpopularniejsze ryby słodkowodne zamieszkujące polskie jeziora: sandacz – źródło witaminy B1 oraz składników mineralnych, takich jak: fosfor, potas, selen, cynk i magnez, szczupak – drapieżnik osiągający nawet 1,5 m długości; bogaty w białko oraz witaminę B1, węgorz europejski – zawiera dużą ilość kwasów omega-3, obfity w witaminę D, pstrąg tęczowy – bogaty w białko, witaminy z grupy B oraz nienasycone kwasy tłuszczowe, leszcz – osiąga średnio około 2–3 kilogramy; białka pochodzące z mięsa leszczy charakteryzują się wysoką strawnością (około 98%), karp – bogaty w wapń, cynk, potas, sód oraz witaminy A, D, E. Karp – ryba słodkowodna nie tylko w Wigilię Karp bardzo często jest kojarzony i masowo kupowany w czasie świąt Bożego Narodzenia. Zdecydowanie warto spożywać go nie tylko wtedy, chociażby ze względu na sporą ilość łatwo przyswajalnego białka (około 18 g/100 g). Jest to ryba słodkowodna chuda. Zawiera około 130 g/100 g tłuszczu, więc mniej, niż mają tłuste ryby morskie. Jak większość ryb słodkowodnych zawiera również potas, cynk, magnez, selen i witaminę D. Dwa ostatnie elementy wykazują właściwości antynowotworowe. Zdrowe potrawy wigilijne - ranking. Co tuczy, a co można jeść bez ograniczeń? Przeprowadzone badanie pokazuje, że wysokie spożycie selenu zmniejsza ryzyko rozwoju raka jelita grubego i raka żołądka. Obecności cynku i witaminy D można przypisać podobne zalety. Obecne kwasy omega-3 w rybach słodkowodnych mogą mieć działanie ochronne w przypadku niektórych nowotworów (piersi, okrężnicy i prostaty), ponieważ hamują syntezę eikozanoidów i wzrost komórek nowotworowych. Doprowadza to do ich apoptozy. Jak kupować ryby, by było zdrowo i humanitarnie? Ryby słodkowodne – cenne źródło witamin Witaminy obecne w rybach słodkowodnych są niezmiernie ważne do prawidłowego funkcjonowania organizmu. Witamina D zapobiega osteoporozie. Zwiększa wchłanianie wapnia i fosforu, które są kluczowe dla kondycji kości i zębów. Rośliny cenione przez dentystów. Które z nich korzystnie wpływają na jamę ustną? Warto wiedzieć, że niedobór tych pierwiastków jest bezpośrednią przyczyną zmniejszenia masy kostnej oraz upośledzonej mineralizacji kości. W przyszłości może to skutkować krzywicą oraz skłonnością do złamań. Liczne właściwości przypisać należy również witaminom z grupy B. Obniżają ciśnienie krwi, przeciwdziałają anemii oraz wspomagają regenerację układu nerwowego i skóry. Witamina A przyczynia się do odpowiedniego działania narządu wzroku poprzez tworzenie rodopsyny, która jest światłoczułym barwnikiem i aktywnie przeciwdziała kurzej ślepocie. Uczestniczy także w syntezie kolagenu. Kolagen do picia - czym się charakteryzuje i dlaczego warto go stosować? Potas z kolei odgrywa ważną rolę w procesie dotleniania mózgu i komórek. Jest również kluczowy dla prawidłowego przewodzenia impulsów nerwowych i pracy mięśni. Ryby słodkowodne a depresja Ryby słodkowodne bogate są w składniki, które mają ogromny wpływ na prawidłowe funkcjonowanie układu nerwowego. Spożywanie ryb słodkowodnych przyczynia się do zmniejszenia ryzyka wystąpienia depresji lub do złagodzenia jej objawów. Udowodniono, że u osób z wyższym poziomem witaminy B12 depresja pojawia się rzadziej. Jej doskonałym źródłem jest np. karp. Osoby cierpiące na depresję posiadają także niski poziom witaminy B6, która wpływa na produkcję serotoniny (hormonu szczęścia). Witamina D także zwiększa jej ilość w organizmie, więc warto pomyśleć o dodaniu do diety ryb słodkowodnych. Dieta szczęścia - produkty na doskonałe samopoczucie Ryby słodkowodne – jak je jeść i jakie wybrać? Okazy ryb słodkowodnych pochodzące z wód ekologicznych są najzdrowszym, ale niestety również najdroższym wyborem. Najlepiej jest zaopatrywać się bezpośrednio u wędkarza lub hodowcy. Świeżą rybę należy najpierw odpowiednio przyprawić i posolić. Nie wolno trzymać jej dłużej niż jeden dzień w lodówce. Ryby mrożone można przechowywać dłużej, jednak niestety bardzo często ryby są poddawane smażeniu, a to powoduje najwięcej strat ich cennych wartości. Zamiast tego rybę można upiec w folii. Jeśli jednak ktoś zdecyduje się na smażenie, należy pamiętać, by nie przegrzewać tłuszczu, ponieważ temperatura nie może sięgać powyżej 180 stopni Celsjusza. Na jakim oleju najlepiej smażyć ryby? W przeciwnym razie na patelni powstają toksyczne dla ludzi związki. Mogą one działać mutagennie i przyczyniać się do pojawiania się nowotworów. Gotowane oraz pieczone ryby słodkowodne są zdecydowanie zdrowszą opcją. Ryby słodkowodne – pomocne w odchudzaniu Właściwości ryb słodkowodnych powinny docenić również osoby, którym zależy na pozbyciu się zbędnych kilogramów. Wyjątek stanowią tłuste odmiany, takie jak węgorze. Większość gatunków ma stosunkowo niską wartość energetyczną (100 g do 300 kcal). Na czym polega dieta DASH? Oznacza to, że można zjeść dużą porcję, wcale nie dostarczając ogromnych ilości kalorii. Wszystko to za sprawą dużej zawartości wody i mniejszej ilości białek tkanki łącznej. Warto pamiętać, że mięso ryb słodkowodnych i morskich jest strawne w 97% ze względu na niedużą zawartością kolagenu i elastyny. Porcja 100 g większości ryb dostarcza 1/3 dziennego zapotrzebowania białka (ok. 20 g) dla osób dorosłych. Obecność kwasów omega-3 obniża stężenie całkowitego cholesterolu, a zwłaszcza frakcję LDL („zły” cholesterol), a ilość dobrego cholesterolu (frakcja HDL) podnosi się. Jak dbać o poziom cholesterolu? Czy można bez obaw jeść wędzone ryby słodkowodne? Wędzone ryby słodkowodne są z reguły tłuste i ciężkostrawne. Wędzenie polega na poddawaniu produktu działaniu dymu podczas spalania. Dzięki takiemu zabiegowi ryba zyskuje pożądany smak i zapach. Jest to jedna z metod konserwacji żywności. Często poprzedzane jest to soleniem. Nie jest to jednak zbyt zdrowe, chociażby ze względu na dużą ilość soli w rybach wędzonych. Osiem produktów, które zawierają dużo więcej soli niż myślisz Większa zawartość sodu prowadzi również do zatrzymywania wody w organizmie. Może to przyczynić się do poważniejszych objawów, takich jak: otyłość, kamica nerkowa, arytmia serca, osteoporoza. Spożywanie wędzonek nie jest polecane dla osób z nadciśnieniem tętniczym. Warto również pamiętać, że podczas wędzenia ryb słodkowodnych następuje zubożenie składników mineralnych oraz witamin. Ryby słodkowodne – czy ich spożywanie jest w 100 proc. bezpieczne? Spożywanie zarówno ryb słodkowodnych, jak i każdych ryb w zbyt dużej ilości nie jest do końca bezpieczne. Powodem jest zdolność ryb do kumulowania metali ciężkich, głównie rtęci. W przypadku ryb słodkowodnych skażenia mogą być spowodowane głównie dioksynami lub pestycydami pochodzącymi z pól uprawnych. Są one bardzo szkodliwe dla zdrowia. Zaburzają homeostazę organizmu. Większe zagrożenie zdrowotne stanowią tłuste ryby morskie. Procentowy udział dioksyn pobieranych przez Polaków ze wszystkich produktów żywnościowych wynosi w przypadku ryb 7 proc. W ich mięsie wynosi on aż 43 proc. Jaką rybę zjeść nad Bałtykiem? Jak się okazuje, w wybranych polskich jeziorach rzekach, w tkankach ryb słodkowodnych poziomy dioksyn, furanów i PCB są niskie. Zdaniem ekspertów korzyści zdrowotne związane ze spożyciem dwóch porcji ryb tygodniowo przewyższają ewentualne zagrożenia. Ryby słodkowodne a ciąża Ryby słodkowodne są źródłem białka, jodu, witaminy B12, a przede wszystkim kwasów tłuszczowych omega-3: EPA i DHA. Dzieci kobiet, które podczas ciąży jedzą 2–3 porcje ryb tygodniowo, wyróżniają się lepszymi zdolnościami poznawczymi, szybszym tempem rozwoju oraz wyższym ilorazem inteligencji. Jakich witamin nie może zabraknąć w diecie dzieci? Kluczowe w rozwoju i funkcjonowaniu mózgu oraz układu nerwowego są kwasy tłuszczowe EPA i DHA. Z części badań wynika, że spożycie ryb przez ciężarną zapobiega występowaniu autyzmu u najmłodszych. Ponadto, kwasy omega-3 obecne w rybach słodkowodnych mogą przyczynić się do zmniejszenia ryzyka wystąpienia alergii u dzieci. Poprawiają również funkcjonowanie układu odpornościowego, a także zapobiegają przedwczesnemu porodowi. Zdrowa dieta w ciąży może zapobiegać wadom wrodzonym u dzieci Ryby słodkowodne – dla kogo? Podsumowując, ryby słodkowodne stanowią idealne źródło składników odżywczych. Duża zawartość witamin oraz kwasów omega-3 wywiera pozytywny wpływ na organizm. Stosunkowo niska wartość energetyczna jest znakomitym uzupełnieniem diety osób dbających o linię. Z pewnością są dobrą alternatywą dla tłustych ryb morskich, które są bardziej kaloryczne. Należy jednak pamiętać, aby zaopatrywać się w ryby z pewnego źródła, najlepiej świeże. Wędzenie oraz smażenie powoduje zdecydowane zmniejszenie wartości odżywczych, także lepiej spożyć rybę przygotowaną w piekarniku lub ugotowaną na parze. Co można gotować na parze? Warto zadbać o prawidłową podaż węglowodanów złożonych, które są niezbędne w produkcji serotoniny. Dzięki jedzeniu ryb można z łatwością zwiększyć ilość hormonu szczęścia i zapobiegać pojawieniu się depresji. Korzyści, które płyną z jedzenia ryb słodkowodnych, znacznie przewyższają ryzyko związane z nadmiernym dostarczeniem toksyn do organizmu. Treści z serwisu mają na celu polepszenie, a nie zastąpienie, kontaktu pomiędzy Użytkownikiem Serwisu a jego lekarzem. Serwis ma z założenia charakter wyłącznie informacyjno-edukacyjny. Przed zastosowaniem się do porad z zakresu wiedzy specjalistycznej, w szczególności medycznych, zawartych w naszym Serwisie należy bezwzględnie skonsultować się z lekarzem. Administrator nie ponosi żadnych konsekwencji wynikających z wykorzystania informacji zawartych w Serwisie. Potrzebujesz konsultacji lekarskiej lub e-recepty? Wejdź na gdzie uzyskasz pomoc online - szybko, bezpiecznie i bez wychodzenia z domu. Źródła ryby ryby słodkowodne sandacz szczupak leszcz pstrąg pstrąg tęczowy karp sum węgorz Ryby słodkowodne — opis i korzyści zdrowotne, formy podania, skutki uboczne Wspaniałe zasoby naszych rzek i jezior nie tylko zapewniają rekreację, ale także od tysięcy lat dostarczają ważnego pożywienia w postaci ryb. Dziś pojawia się... Monika Piesyk

Ryby morskie i słodkowodne różnią się profilem kwasów tłuszczowych. Ryby morskie zawierają mało kwasów omega-6. W ich tkankach dominują kwasy omega-3 takie jak EPA i DHA. Ryby słodkowodne zawierają mniej kwasów omega-3 w porównaniu do morskich. Charakteryzują się także wyższą zawartością kwasów omega-6, szczególnie LA i AA.

Szczupak, węgorz, okoń pstrąg i sandacz to najpopularniejsze ryby słodkowodne występujące w Polsce. Spożywanie ich min. 2 razy w tygodniu dostarcza organizmowi witamin i minerałów. Zobacz film: "A może ryba? Coraz częściej rezygnujemy z jedzenia ryb" spis treści 1. Dlaczego warto jeść ryby z polskich rzek i jezior? 2. Polskie gatunki ryb słodkowodnych 3. Szczupak 4. Węgorz 5. Okoń 6. Pstrąg 7. Sandacz rozwiń 1. Dlaczego warto jeść ryby z polskich rzek i jezior? Ryby słodkowodne w kwestii zdrowotności nie ustępują rybom morskim. Żyjące w polskich rzekach i jeziorach gatunki są bogactwem witamin i minerałów. Ryby słodkowodne są z reguły mniej tłuste i nie tak narażone na zanieczyszczenia - nie zawierają dioksyn i rakotwórczej rtęci. Jedzenie ryb, zarówno słodkowodnych, jak i morskich, dostarcza organizmowi minerałów i witamin niezbędnych do jego prawidłowego funkcjonowania. Dietetycy przestrzegają, że ignorowanie korzyści płynących z mięsa ryb na rzecz wieprzowiny, wołowiny, dziczyzny czy drobiu wkrótce odbije się na naszym zdrowiu. Badania wskazują, że tłuste mięso zwierząt lądowych nie tylko przyczynia się do rozwoju miażdżycy, ale też może wywoływać raka. Ryby słodkowodne i morskie zaś są nie tylko lekkostrawne, ale też bogate w kwasy tłuszczowe omega-3 i składniki, które czynią z nich zdrowy posiłek. 2. Polskie gatunki ryb słodkowodnych W polskich rzekach i jeziorach spotykamy przede wszystkim szczupaka, węgorza, okonia, pstrąga, sandacza, amura, karasia, karpia, leszcza, lina, płoć, suma i ukleję. Najzdrowszymi rybami słodkowodnymi są właśnie szczupak, węgorz, okoń, pstrąg i sandacz. 3. Szczupak Szczupak, jeden z przodowników naszego rankingu ryb słodkowodnych to gatunek idealny dla kobiet w ciąży. Mięso szczupaka jest lekkostrawne i bogate w kwas foliowy. Nie tylko nie powoduje więc zgagi, ale też dostarcza witaminy niezbędne do rozwoju płodu w łonie matki. 4. Węgorz Węgorz to jeden z najbardziej imponujących gatunków wśród polskich ryb słodkowodnych. Ta imponująca ryba, choć dosyć tłusta, jest polecana szczególnie osobom z problemami ze wzrokiem. Mięso węgorza ma najwięcej witaminy A wśród ogółu ryb słodkowodnych. 5. Okoń Okoń to ryba słodkowodna z gatunku wyjątkowo chudych. Jest doskonałym źródłem witaminy D. Jedząc okonia nie tylko dbamy o zdrowy, promienny odcień skóry, ale też pomagamy organizmowi przyswajać żelazo. Słodkowodny okoń powinien znaleźć się w diecie dzieci, młodzieży, kobiet w ciąży i staruszków cierpiących na demineralizację kości. 6. Pstrąg Pstrąg, jako ryba z rodziny słodkowodnych to naturalne źródło potasu. Pierwiastek ten reguluje gospodarkę wodną organizmu i wpływa pozytywnie na układ krążenia. Oprócz tego, ta ryba słodkowodna zawiera witaminę B12, która wspomaga produkcję czerwonych krwinek. Jedzenie okonia wspiera serce, a także przeciwdziała nerwicy i depresji. 7. Sandacz Sandacz to przyjaciel dbających o kondycję, rozbudowujących masę mięśniową i pracujących fizycznie. To ryba słodkowodna wyjątkowo pełna białka, budulca mięśni. Nie dość, że zapewnia uczucie sytości przy niewielkim nakładzie kalorii, dba też o żołądek. Lekkostrawny, bogaty w kwasy tłuszczowe sandacz powinien częściej gościć na polskich stołach. polecamy Bez względu na to, gdzie nurkujesz, w jeziorze, rzece czy kamieniołomie, na pewno spotkasz te popularne zwierzęta słodkowodne. ^{Odkrycia dokonano nad rzeką Liffey przepływającą przez centrum Dublina. Archeolodzy kontrolowali prace ziemne podczas budowy nowego kanału odprowadzającego do rzeki nadmiar wody deszczowej. Zespołem kierował dr Eoin Halpin. Wiklinową pułapkę, po wydobyciu, przekazano do konserwacji w pracowni irlandzkiego National Museum. Zabytek znajdował się w warstwie mułu, bez dostępu powietrza. Przedmioty z materiałów organicznych – drewna i skóry – znajdowano już na stanowisku Diageo (Victoria Quay) w Dublinie, ale były to wyłącznie zabytki średniowieczne. Sośnina i wiklina – Jest to wspaniałe archeologiczne znalezisko. Aż trudno uwierzyć, że tak delikatny przedmiot mógł przetrwać 6,5 tysiąca lat pod warstwą ziemi grubości zaledwie 3 metrów – powiedział dr Halpin. Podobną pułapkę na ryby, także z wikliny, odkryto już wcześniej w Irlandii, w 2007 roku. Jej wiek określono też na około 6500 lat, czyli na okres, gdy na tych terenach panowała epoka kamienia, zaś do upowszechnienia rolnictwa brakowało kilku tysiącleci. Irlandzkie wiklinowe pułapki nie są najstarszymi zabytkami tego rodzaju. Pozostałości pułapek starszych o tysiąclecie, sprzed 7500 lat, odkryli nad rzeką Dubną pod Moskwą, na stanowisku Zamostoje 2, archeolodzy z Hiszpańskiego Narodowego Ośrodka Badawczego, zespołem kierował dr Ignacio Clemente. Nad Dubną archeolodzy odkopali dwie duże pułapki na ryby – konstrukcje te były zrobione z gałęzi sosnowych i koszy wiklinowych, utrzymywano je w wodzie w odpowiedniej pozycji za pomocą sznurów. Na stanowisku Zamostoje 2, podobnie jak w Dublinie nad rzeką Liffey, warunki sprzyjają przetrwaniu przedmiotów z materiałów organicznych. Dzięki temu zachowały się tam ostrza do sprawiania ryb z żeber łosia, kościane haczyki, harpuny, igły do splatania i naprawiania sieci, pływaki z drewna i kory oraz ciężarki do sieci. Zachowały się także fragmenty samych sieci z włókien roślinnych. Cały rok na miejscu Sprzęt rybacki odkopany w Zamostoje 2 wskazuje, że społeczności epoki kamienia były wyżej rozwinięte, niż dotychczas sądzono, pod względem materialnym i społecznym, rybołówstwo z pułapkami wymagało zorganizowanej współpracy. Gospodarka tych ludzi była świetnie dostosowana do pór roku, mieli urozmaicony jadłospis, nie cierpieli głodu. Dzięki zachowanym szczątkom organicznym (ości, wnętrzności ryb, zwierzęce kości, odchody ludzkie) badacze ustalili, że głównymi porami polowania była zima i lato, natomiast czasem połowów była wiosna i początek lata; koniec lata i jesień sprzyjała zbieraniu runa leśnego. Przypływ i odpływ – Sądziliśmy, że ludzie w tamtej epoce zatrzymywali się tylko w sezonowych obozowiskach. Jednak grupy żyjące nad Dubną zajmowały to miejsce praktycznie przez cały rok. W ich zajęciach rybołówstwo zajmowało miejsce szczególne, ryby były łatwe do konserwowania i przechowywania, suszono je i wędzono. Zestaw narzędzi świadczy o tym, że stosowano różne, skomplikowane techniki połowu – wyjaśnia dr Ignacio Clemente. Równie dawne ślady połowu ryb i skorupiaków odkryli francuscy archeolodzy z Uniwersytetu w Rennes. Zespół, którym kierują Marie Yvonne Daire oraz Loic Langouet, zlokalizował wzdłuż wybrzeży Bretanii, na odcinku 1700 kilometrów, 600 kamiennych tam-pułapek na ryby i kraby. Prawdopodobnie istniały także podobne konstrukcje drewniane, ale zostały rozbite i zniszczone przez fale. Wiek blisko 20 zachowanych kamiennych pułapek określono na 7 do 6 tysięcy lat. Różnica między przypływem a odpływem na wodach Bretanii sięga miejscami 9 metrów. System pułapek wykorzystywał to zjawisko. Podczas przypływu cała pułapka była zanurzona, w czasie odpływu woda się cofała, a ryby pozostawały. Najstarsze europejskie ślady rybołówstwa odkryto w tym roku w Wustermark w Niemczech, 20 km na zachód od Berlina. Spośród sześciu znalezionych haczyków pięć wykonanych jest z rogu jelenia lub renifera. Szósty zrobiony jest z kła mamuta, który żył 19 tys. lat temu, natomiast sam haczyk ma 12 300 lat. masz pytanie, wyślij e-mail do autora @} Ryby dzielą się na dwie kategorie: ryby słodkowodne i ryby morskie. Ryby słodkowodne żyją w siedliskach o niższym zasoleniu wody, takich jak rzeki i jeziora, a ryby morskie żyją w oceanach, lagunach i rafach koralowych. Małe i duże ryby mają swoją wartość i piękno w ekosystemach morskich. Szczi: przepis na rosyjski kapuśniak Rosjanie mawiają: "Szczi i kasza to nasze jedzenie powszednie" i jest w tym wiele prawdy. Pożywny, mięsny kapuśniak jest jedną z najpopularniejszych zup w Rosji. Podstawą jest wywar z mięsa wołowego, co szczi odróżnia od naszego poczciwego kapuśniaku na wieprzowinie. Szczi w odróżnieniu od innych zup kapuścianych zawsze przygotowywany jest z kiszoną kapustą. Szczi jest proste w przygotowaniu i bardzo smaczne. SKŁADNIKI 400 g mięsa (najlepiej wołowina) 250 g kiszonej kapusty 5 ziemniaków 1 marchewka 1 cebula sól pieprz liści laurowy PRZYGOTOWANIE KROK PO KROKU Mięso umyć, zalać wodą i zagotować. Usunąć zbierającą się piankę i gotować na wolnym ogniu ok. 2 godz. Ziemniaki obrać i pokroić w niedużą kostkę. Cebulę obrać i drobno posiekać. Obraną marchewkę zetrzeć na tarce. Do gotującego się bulionu dodać pokrojone ziemniaki i gotować ok. 5 min. Następnie dodać marchewkę, cebulę, liść laurowy oraz kilka ziarenek pieprzu. Posolić według smaku. Do zupy dodać kiszonej kapusty i gotować ok. 30 minut. Do podanej na talerzu zupy dodać kwaśną śmietanę oraz posypać, jak mówią Rosjanie "zielenią", czyli mieszanką drobno posiekanego szczypiorku, pietruszki i koperku. ^{Gatunki słodkowodne są znacznie mniejsze. Tryb życia Acipenser nacarii. Tarło odbywają w rzekach. Ikra o średnicy ziarna ok. 3 mm składana jest w dużych ilościach (kilkaset tysięcy do kilku milionów sztuk). Większość gatunków wędruje do mórz, tylko nieliczne pozostają w wodach słodkich (łopatonosy i niektóre formy jesiotrów).} Przepraszamy, ta przeglądarka lub Twoja wersja przeglądarki nie jest obsługiwana. Dla lepszego komfortu przeglądania zalecamy aktualizację przeglądarki. dowiedz się więcej Europages>FIRMY - DOSTAWCY - USŁUGODAWCY>ryby RESFOOD Rosja TONAR-EKSPORT Rosja NORD WEST FLOT COMPANY (NORD-WEST JSC Rosja SEDOY KASPIY Rosja Office Building Outline icon Strona dla Twojej firmy Widzisz to? Twoi potencjalni klienci też Dołącz do nas, by stać się widocznym na stronie Europages. ROYAL CRAB Rosja MURMAN SIFUD Rosja ALMAZ PJSC Rosja VOSTSIBRIBTSENTR REGIONAL FISHERY CENTER Rosja YURINAT BTD Rosja BALTIMPORT Rosja NIZHEGORODSKIE KONSERVY Rosja DE-FA Rosja RYBKHOZ KLINSKII Rosja RYBOLOVETSKII KOLKHOZ ZA RODINU Rosja PRODINTORG STATE UNITARY FOREIGN ECONOMIC ASSOCIATION Rosja FISHERIS LLC Rosja TIUMENRIBAPRODUKT PO Rosja ASASIFISH Rosja DZERZHINSKKHOLOD Rosja BAYKALRIBVOD FEDERALNOYE GOSUDARSTVENNOYE UCHREZHDENIYE Rosja OBSHCHESTVO S OGRANICHENNOI OTVETSTVENNOSTYU PROIZVODSTVENNO-KOMMERCHESKAYA KOMPANIYA AGROSNABKOMPLE Rosja RYBOLOVETSKII KOLKHOZ SEVERNAYA ZVEZDA Rosja RYBAK SERVIS Rosja SELSKOKHOZYAISTVENNYI PROIZVODSTVENNYI KOOPERATIV - RYBOLOVETSKII KOLKHOZ VSKHODY KOMMUNIZMA Rosja TRANSRYBSERVIS Rosja MYASOMOLTORG Rosja MURMANSELD 2 Rosja KOSTROMARYBA Rosja Chevron Left icon 1 2 3 … 17 Chevron Right icon

Pokazuję Państwu karmienie ryb ochotką. Jak widać ryby uwielbiają ten pokarm. Proszę pisać w komentarzach czy się podobało :))

Etynyloestradiol - poza środkami antykoncepcyjnymi - stosowany jest jako hormon menopauzalny, dla zapobiegania osteoporozie oraz jako środek paliatywny w leczeniu raka piersi. Bisfenol A jest wykorzystywany do produkcji tworzyw sztucznych, najpowszechniej występuje w produktach wykonanych z plastiku, takich jak opakowania czy butelki. Zanieczyszczenie oceanów staje się coraz bardziej powszechne, co budzi obawy dotyczące działania związków chemicznych, jakie przedostają się do wody - ostrzegają badacze. Naukowcy z Uniwersytetu Illinois udowodnili, że EE2 i BPA, które przedostają się do oceanów wraz z produkowanymi przez ludzi ściekami i śmieciami, wpływają na rozmnażanie się popularnych ryb morskich - Błazenków plamistych (Amphiprion ocellaris). Coraz więcej problemów z rozmnażaniem Zarówno EE2, jak i BPA zaburzają gospodarkę hormonalną organizmów, co może wpływać na proces rozmnażania się ludzi i zwierząt - zaznaczają naukowcy. Prof. Justin Roberts z Uniwersytetu Illinois przypomniał, że już wcześniej ustalono, że zanieczyszczenie powoduje feminizację zwierząt, takich jak ryby słodkowodne, szczury, myszy - a nawet ludzi. Tym razem badano wpływ zanieczyszczeń na ryby, których płeć jest całkowicie determinowana przez środowisko. Chodzi o błazenki plamiste, które żyją w małych grupach, a ich płeć nie jest determinowana genetycznie, tylko zależy od bodźców środowiskowych. W określonych warunkach osobnik płci męskiej może przekształcić swoją płeć na żeńską. Autorzy badania udowodnili, że ryby karmione pokarmem zawierającym BPA lub EE2 ulegały feminizacji. Konsekwencje tych ustaleń są jasne, ponieważ ten gatunek ryb może zmienić płeć tylko z męskiej na żeńską, i jest to nieodwracalne, może to wpłynąć na liczebność populacji - zaznacza Jose Gonzalez z zespołu prowadzącego badania. Ryby na terapii hormonalnej Już wcześniejsze badania udowodniły, że nawet małe stężenie pochodzącego z pozostałości po tabletkach antykoncepcyjnych etynyloestradiolu (5 nanogramów na litr wody) narażało ryby słodkowodne na zmniejszenie ilości potomstwa. Tymczasem badania wykazały, że w wodach w pobliżu oczyszczalni ścieków stężenie etynyloestradiolu przekracza 60 nanogramów na litr. Organizm ludzki przyswaja tylko niewielką część przyjmowanych leków, większość - do 90 proc. jest wydalana z kałem i potem, trafiając do kanalizacji. Ale oczyszczalnie ścieków nie usuwają w wystarczający sposób pozostałości leków, zatem ostatecznie trafiają one do wód powierzchniowych i podziemnych. Wszystko, co spłukujemy w toalecie lub wkładamy do zlewu, trafia do kanalizacji. Nasze systemy oczyszczania ścieków są dobre w usuwaniu wielu rzeczy, ale nie zostały zaprojektowane do usuwania środków farmaceutycznych. Więc kiedy kobiety biorące środki antykoncepcyjne lub odbywające terapię hormonalną idą do łazienki – pozostałości po przyjętych lekach są spłukiwane do oczyszczalni ścieków. - wyjaśniała Latonya Jackson, biolog z Uniwersytetu w Cincinnati. Źródło: PAP

JURAJ HOLCIK RYBY SŁODKOWODNE. 16,58 zł z dostawą. kup do 11:00 - dostawa w poniedziałek. SUPERCENA. 55, 00 zł. PLAKAT 50X70 GATUNKI RYBY SŁODKOWODNE WĘDKARSTWO. 63,99 zł z dostawą. dostawa we wtorek. 70, 00 zł.

Boleń - szczegółowy opis Kraj pochodzenia/występowanie: Boleń Występuje w Europie środkowej. Jego panowanie jest zauważalne na wschód od rzeki Ren, aż po Ural i morze Kaspijskie, oraz na północ od Dunaju. Jest spotykany także w południowe Skandynawii. Jest ryba wędrowna. Należy do rodziny ryb: Rodzina: karpiowate. Dorastanie: Dorasta do 120 cm, jednak najczęściej spotykane w wymiarze między 50 a 75 cm. Osiąga maksymalnie 12 kg, średnio jednak koło 6-8 kg. Odżywianie: W pierwszej fazie życia odżywia się: larwami owadów, wrotkami czy skorupiakami. W wieku dojrzałym jego menu składa się z ryb takich jak: ukleje, płocie, karasie, okonie i cierniki. Nie pogardzi także ptakami wodnymi, żabami czy małymi gryzoniami. Wymiar ochronny: 40 cm. Okres ochronny: 01 styczeń – 30 kwiecień. Brzana - szczegółowy opis Kraj pochodzenia/występowanie: Brzana Występuje w dorzeczu wielu rzek europejskich: Odra, Wisła, Tamiza, Dniepr, Dniestr, Niemna, Łaba, Ren, Dunaj, Rodan i Loara. Brzana została także introdukowana we Maroku i Włoszech. Jest to też ryba, którą możemy hodować w akwariach. Należy do rodziny ryb: Rodzina: karpiowate. Dorastanie: Rekordowe osobniki osiągają do 85 cm (średnio 70 cm) i 7 kg. Odżywianie: Ich głównym elementem odżywiania są larwy owadów wodnych ale także mięczaki, skąposzczety czy kiełże. Przy nadarzającej się okazji nie pogardzają także małymi rybami. Wymiar ochronny: 40 cm. Okres ochronny: 01 styczeń – 30 kwiecień. Kleń - szczegółowy opis Kraj pochodzenia/występowanie: Występuje w wodach Europy, za wyjątkiem skrajnych kontynentu wysp Morza Śródziemnego, Portugalii, Islandii, Irlandii czy Szkocji. Nie uświadczymy go już także w dorzeczach Eufratu, Tygrysa, Uralu i Wołgi Dorastanie: Kleń Dorasta do 80 cm, jednak najczęściej spotykane w wymiarze między 50 a 60 cm. Osiąga średnią wagę 3-5 kg. Odżywianie: Należy do ryb wszystkożernych. Wymiar ochronny: 25 cm. Okres ochronny: Kleń nie podlega ochronie gatunkowej. Nie posiada okresu ochronnego – zgodnie z Regulaminem Amatorskiego Połowu Ryb. Dobowy limit: 5 kg. Miętus - szczegółowy opis Kraj pochodzenia/występowanie: Jest dostępny w środkowo-północnej Europie oraz północnej Azji i Ameryce płn. Należy do rodziny ryb: Miętus Rodzina: lotidae. Dorastanie: Średnia długość 60 cm (max 120 cm) i 2 kg masy (rekord 25 kg). Odżywianie: Młode zajadają się: larwami owadów, robakami i skorupiakami. Dorosłe natomiast: żabami, rakami i innymi rybami. Wymiar ochronny: Miętus nie podlega ochronie gatunkowej. Na wodach PZW nie posiada wymiaru ochronnego Okres ochronny: Miętus nie podlega ochronie gatunkowej. Nie posiada okresu ochronnego – zgodnie z Regulaminem Amatorskiego Połowu Ryb. Lipień - szczegółowy opis Kraj pochodzenia/występowanie: Jest to ryba głównie rzeczna. Występuje od morza Białego, północnych Włoch do zachodnie Walii. W naszym kraju najczęściej spotykany jest rzekach Karpat, Sudetów oraz na Pomorzu. Należy do rodziny ryb: Lipień Rodzina: łososiowate. Dorastanie: Średnia długość wynosi 30-40 cm (najwięcej miał 60cm). Waga rzadko kiedy przekracza 1 kg. Odżywianie: Żywi się przede wszystkim mięczakami i larwami. Dorosłe osobniki mogą skusić się także na inne ryby a nawet małe ssaki. Wymiar ochronny: 30 cm. Okres ochronny: 01 marca do 31 maja. Okoń - szczegółowy opis Kraj pochodzenia/występowanie: Okoń Występuje głównie w Europie po za: półwyspem Iberyjskich, środkowo-południowymi Włochami, zachodnimi Bałkanami, północnej Szkocji i zachodnią Skandynawią. Skutecznie udało się go także aklimatyzować w Irlandii oraz dalekiej Australii. Należy do rodziny ryb: Rodzina: okoniowate. Dorastanie: Osiąga średnio 60 cm długości i do 4,6 kg masy ciała. Odżywianie: Młode osobniki zjadają głównie plankton a następnie ikrę innych ryb, głównie z rodziny karpiowatych. Dorosłe osobniki żywią się rybami i skorupiakami. Wymiar ochronny: Ogólnie w Polsce wymiar ten wynosi 15 cm. Jednak w niektórych okręgach wędkarskich może on być inny, jest on większy od ogólnopolskiego. Okres ochronny: Okoń nie podlega ochronie gatunkowej. Nie posiada okresu ochronnego – zgodnie z Regulaminem Amatorskiego Połowu Ryb. Pstrąg potokowy - szczegółowy opis Kraj pochodzenia/występowanie: Pstrąg potokowy Naturalnie występuje niemal w całej Europie, północnej części Afryki i Azji. W sposób sztuczny został rozprzestrzeniony niemal na cały świat. Należy do rodziny ryb: Rodzina: łososiowate. Dorastanie: Osiąga do 80 cm długości i 5 kg masy. Odżywianie: Młode egzemplarz jedzą larwy owadów i skorupiaki, z kolei dorosłe zadowalają się owadami i rybami. Wymiar ochronny: 25 cm – w rzekach :Wisła i jej dopływach od źródeł do ujścia Sanu, Odra od granicy z Czechami do ujścia Bystrzycy, San z dopływami, Bystrzyca z dopływami. 30 cm – 31 grudnia – pozostałe wody. Okres ochronny: 01 września – 31 stycznia – w rzekach :Wisła i jej dopływach od źródeł do ujścia Sanu, Odra od granicy z Czechami do ujścia Bystrzycy, San z dopływami, Bystrzyca z dopływami. 01 września – 31 grudnia – pozostałe wody. Dobowy limit: sztuk – 3 Pstrąg źródlany- szczegółowy opis Kraj pochodzenia/występowanie: Pstrąg źródlany Naturalnie występuje Ameryce Północnej i zlewisku Atlantyku. Sztucznie zaaklimatyzowywane na całym świecie. Należy do rodziny ryb: Rodzina: łososiowate. Dorastanie: Osiąga średnio 20-35 cm maksymalnie 80 cm długości i 3 kg masy. Odżywianie: W ich menu znajdziemy: larwy owadów, owady, rybi i skorupiaki. Wymiar ochronny: Okres ochronny: Sandacz - szczegółowy opis Kraj pochodzenia/występowanie: Sandacz W Europie występuje od morza Kaspijskiego po dorzecza Renu i Rodanu oraz południową Anglię. Na próżno go szukać na półwyspach Apenińskim i Bałkańskim oraz w północnych częściach Rosji i Skandynawii. Należy do rodziny ryb: Rodzina: okoniowate. Dorastanie: Dorosłe osobniki osiągają 100-130 cm długości oraz 10-15 kg masy ciała. Odżywianie: Młode osobniki żywią się planktonem, natomiast dorosłe wprowadzają do swojej diety małe ryby (ukleje, stynki, kiełbie) oraz larwy owadów, dżdżownice i żaby. Wymiar ochronny: 50 cm. Okres ochronny: 01 stycznia – 31 maja – rzeki i zbiorniki zaporowe. 01 marca – 31 maja – pozostałe wody. Sum - szczegółowy opis Kraj pochodzenia/występowanie: Sum Występuje w Europie: zachodzie do Hiszpanii, a na wschodzie aż po zlewiska mórz: Czarne i Kaspijskie. Od północy występuje w zlewisku Bałtyku oraz zatoce Botnickiej oraz południowej części Skandynawii. Sum został także z powodzeniem indukowany we: Francji, Włoszech oraz krajach półwyspu iberyjskiego. Należy do rodziny ryb: Rodzina: sumowate. Dorastanie: Jest to największa europejska słodkowodna ryba średnio mierzy ponad 2 m i waży ponad 100 kg. Jednak zdarzają się także osobniki mające blisko 4 m i 300 kg. Odżywianie: W wieku młodzieńczym zjadają skorupiaki i robaki. Starsze egzemplarze żywią się rybami, małymi ssaki, żabami czy ptakami wodnymi. Mimo sporych rozmiarów i groźnej reputacji sumy najczęściej zadowalają się małymi, kilkunastocentymetrowymi rybkami. Wymiar ochronny: 70 cm. Okres ochronny: 01 listopad – 30 czerwiec – (za wyjątkiem rzeki Odra na odcinku od ujścia Warty do wodospadów morskich, gdzie trwa on od 01 maja do 31 maja). Dobowy limit: 1 sztuka. Sczupak - szczegółowy opis Kraj pochodzenia/występowanie: Szczupak Naturalnie występuje praktycznie w całej Europie, prócz półwyspu Iberyjskiego, południowych Włoch i Bałkanów. Jest obecny także północno-środkowej Azji oraz Ameryce Północnej. Jest to gatunek który doskonale introdukował się w wielu krajach, czego idealnym przykładem jest Hiszpania. Należy do rodziny ryb: Rodzina: szczupakowate. Dorastanie: Średnia długość wynosi 1,5 m, a masa do 10 kg. Odżywianie: Zalicza się do najbardziej drapieżnych ryb. W jego menu znajdziemy ryby, drobne ptaki wodne a także gryzonie, żaby. Zdarzają się także przypadki kanibalizmu. Wymiar ochronny: 50 cm. Okres ochronny: 01 styczeń – 30 Kwietnia. Dobowy limit: 2 sztuki. Węgorz - szczegółowy opis Kraj pochodzenia/występowanie: Węgorz Jest to ryba występująca we wszystkich morzach europejskich, a także w rzekach i jeziorach zachodniej i środkowej części starego kontynentu. Żyje także w południowo-wschodniej i zachodniej części Atlantyku. Należy do rodziny ryb: Rodzina: węgorzowate. Dorastanie: Osiąga do 200 cm długości i 9 kg masy. Samice są znacznie większe od samców. Odżywianie: Pożywia się głównie drobnymi rybami i bezkręgowcami należącymi do fauny dennej. Wymiar ochronny: W wodach słodkich i morskich 50 cm. W wodach PZW 60 cm. Okres ochronny: 01 grudzień – 31 marze. Dobowy limit: 2 sztuki.